"I am a very busy person"

Syed often says this... that "I am a very busy person, and I have more work". Not going into the words much, but with the tone and rhythm he says, it makes me laugh.

After the initial couple of times, I started helping him complete the sentence when he just starts saying it.  So now you know that Syed is "a very busy person, and he has more work". Don't disturb!!! 😂

മുള്ളു വേലികൾ തകർക്കുന്ന നിതിൻമാർ!

രാത്രി 9 .10 ന് കോഴിക്കോട് എയർപോർട്ടിൽ നിന്നും അബുദാബിയിലേക്കുള്ള എയർ ഇന്ത്യാ എക്സ്പ്രസ്സ് പറന്നുയരും. ഏഴര മണിക്ക് കൗണ്ടറിൽ റിപ്പോർട്ട് ചെയ്യണമെന്നാണ് ചട്ടം. രണ്ടു മണിക്ക് വീട്ടിൽ നിന്നും ഇറങ്ങാൻ കരുതിയതായിരുന്നു. കൂടെ വരാമെന്നു പറഞ്ഞ ആളെ കാത്തിരുന്നു മണി രണ്ടരയും കഴിഞ്ഞു.ഇനിയും കാത്തിരിക്കുന്നത് ബുദ്ധിയെല്ലന്നുമനസ്സിലാക്കിയത് കൊണ്ടാണ് ഞാൻ തന്നെ ദുആ ഇരന്നു വീട്ടുകാരോട് യാത്ര പറഞ്ഞു സാധാരണ കരുതാറുള്ള ഹാൻഡ്ബാഗ് കയ്യിലെടുത്തു പുറത്തിറങ്ങിയത്. സമയം മൂന്നടുക്കുന്നു.തലശ്ശേരിയിലെത്താൻ അര മണിക്കൂറിലേറെ സമയം വേണ്ടി വരും.പിന്നെ കോഴിക്കോട്ടേയ്ക്ക് ഒന്നര മണിക്കൂറും. വൈകുന്നേരം,നല്ല തിരക്കുള്ള സമയമാണ്. രണ്ടു മണിക്കൂർ കരുതേണ്ടി വരും. കൃത്യമായി പോയാൽ ആറു മണിയാകുമ്പോഴേയ്ക്കും കോഴിക്കോട് പിടിക്കാം. പിന്നെയൊരു ഒരു മണിക്കൂർ യാത്ര. കരിപ്പൂർ എയർപ്പോർട്....എൻറെ കണക്കു കൂട്ടലുകളിൽ പ്രത്യക്ഷത്തിൽ പ്രശ്നങ്ങളൊന്നുമുണ്ടായിരുന്നില്ല. എല്ലാം തുടങ്ങാനിരിക്കുകയായിരുന്നു. കണക്കു കൂട്ടലുകളിലെ കണക്കപ്പിഴകൾ...

തലശ്ശേരിയിൽ നിന്നും കോഴിക്കോട്ടേക്കുള്ള യാത്രയാണ് എന്നിൽ ആധി വാരി നിറച്ചത്. ഇറങ്ങി ഒന്ന് ആഞ്ഞു നടക്കുകയാണെങ്കിൽ ഇതിലും വേഗത്തിലെത്തുമെന്നു തോന്നി.അത്ര വേഗത്തിലാണ് ബസ്സിന്റെ ഓരോ നീക്കവും. ക്ലച്ചും ബ്രായ്ക്കും മത്സരിച്ചു വേഷമിട്ട നാടകത്തിൽ ആക്സിലേറ്ററിനു കാര്യമായ റോളൊന്നുമുണ്ടായിരുന്നില്ല. സമയം നാലരയും കഴിഞ്ഞു. യാത്രയിപ്പോഴും തുടങ്ങിയിടത്തു തന്നെ. പതിനായിരം കൊടുത്ത് രണ്ടു ദിവസം മുൻപ് ബുക്ക് ചെയ്തെടുത്ത റീഫൻഡബിൾ അല്ലാത്ത ഫ്‌ളൈറ് ടിക്കറ്റ് എൻറെ ഹാൻഡ് ബാഗിൽ കിടന്നു എന്നെക്കാൾ കൂടുതൽ ആദി പൂണ്ടു. ഇടയ്ക്കിടെ കണ്ടക്ടറോടു ചോദിച്ചു,"അല്ല മാഷേ ഇതെത്ര മണിക്ക് കോഴിക്കോട് എത്തും?"

ആറു മണിക്ക് മുൻപ് എത്തേണ്ടതാ ,പക്ഷെ, ഇന്നത്തെ കാര്യം ഒന്നും പറയാൻ കഴിയില്ല.

അതെന്തു പറ്റി ഇന്നേക്ക്?

റോഡ് പണിയാ മുസ്ലിയാരെ .

പിറകിലിരുന്ന മധ്യ വയസ്‌കൻ വിളിച്ചു പറഞ്ഞു. വടകര എത്തിയപ്പോൾ ശരിക്കും കണ്ടറിഞ്ഞു. റോഡിൻറെ ഒരു ഭാഗം കിലോമീറ്ററുകളോളം വലിച്ചു കെട്ടി ക്ളോസ് ചെയ്തു വെച്ചിരിക്കുകയാണ്.ബാക്കി പകുതി വഴി വേണം,അങ്ങോട്ടും ഇങ്ങോട്ടും ഇക്കണ്ട വാഹനങ്ങൾക്ക് തിങ്ങിയും നിരങ്ങിയും നീങ്ങാൻ. വേച്ചു വേച്ചു നീങ്ങുന്നതിനിടെ വടകരയിൽ നിന്നാണ് അവൻ കയറിയത്.

അവൻറെ കാതിലെ കടുക്കനിലേക്കാണ് എൻറെ ആദ്യ ശ്രദ്ധ പോയത്. എൻറെ തൊട്ടടുത്ത സീറ്റ് കാലിയായിരുന്നു. കൃത്യമായി അവൻ അവിടെ തന്നെ വന്നിരുന്നു. ഇരിക്കേണ്ട താമസം മൊബൈലിന്റെ ഹെഡ് സെറ്റുകൾ രണ്ടുമെടുത്തു ഇരു ചെവിട്ടിലും തിരുകി. വൈകിയെണീറ്റ കുട്ടിയുടെ കരച്ചിലൊതുക്കാൻമാതാവ് മുലക്കണ്ണെടുത്തു വായിൽ തിരുകുന്ന പോലെ. മൊബൈലിൽ എന്തൊക്കെയോ ചികയുന്നു. നീക്കുന്നു,തോണ്ടുന്നു. ഞാൻ ഇടം കണ്ണിട്ട് അവൻറെ മൊബൈലിലേക്കൊന്നു പാളി നോക്കി.ശിവനും പാർവതിയും പിന്നെ രാമനും ലക്ഷ്മണനും . പിന്നെയുമുണ്ട് കുറെ പേർ. ദേവന്മാരും അസുരന്മാരും സ്‌ക്രീനിൽ മാറി മാറി വരുന്നു. ഞാനൊരു ശുഭ്ര വസ്ത്ര ധാരിയായ ഇസ്‌ലാമിക പാരമ്പര്യം വസ്ത്ര വിധാനത്തിൽ കാത്തു സൂക്ഷിക്കുന്ന ഒരു മുസ്ല്യാരും. എൻറെ നോട്ടം അദ്ദേഹത്തിന് അസ്വസ്ഥത തീർക്കുമോ എന്ന വിചാരത്തിൽ ഞാൻ പിന്നീട് അങ്ങോട്ട് മുഖം തിരിക്കതിരിക്കാൻ ശ്രമിച്ചു.

ഇടയ്ക് എന്നിൽ ഞെട്ടിയുണരുന്ന ആധി വീണ്ടും കണ്ടക്ടറുമായി പങ്കു വെച്ചു ,ഇനി എത്ര സമയം വേണം?..കണ്ടക്റ്റർ പരുഷയമായൊന്നു നോക്കി.ആവർത്തിച്ചുള്ള ചോദ്യം അദ്ദേഹത്തിന് സുഖിക്കുന്നുണ്ടാവില്ല. അത് വരെ മൊബൈലിൽ മുഖം പൂഴ്ത്തിയിരുന്നിരുന്ന ചെറുപ്പക്കാരൻ സ്‌ക്രീനിൽ നിന്നും കണ്ണെടുത്തു എന്നെയൊന്നു നോക്കി. എന്റെ ദയനീയാവസ്ഥ തിരിച്ചറിഞ്ഞത് കൊണ്ടോ എന്തോ അദ്ദേഹം എന്നോട് ചോദിച്ചു. എന്താ നിങ്ങളുടെ പ്രശ്നം ?ഞാൻ കയറിയത് മുതൽ ശ്രദ്ധിക്കുന്നു ,താങ്കളുടെ പരിവേഷം.എന്ത് പറ്റി ,ഇതിനു മാത്രം?ഞാൻ എല്ലാ കാര്യങ്ങളും അദ്ദേഹത്തോട് വിശദീകരിച്ചു.ഫ്ളൈറ് സമയവും ബസ്സിന്റെ മെല്ലെ പോക്കും. അദ്ദേഹം ഒക്കെയും മൂളി കേട്ടു .ഇടയ്ക്കു എന്തോ ആവശ്യത്തിന് സീറ്റിൽ നിന്നും എഴുന്നേറ്റ് മുൻ ഭാഗത്തേക്ക് അദ്ദേഹം നടന്നു.അപ്പോഴദ്ദേഹം മൊബൈലിൽ ആരുമായോ സംസാരിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു. എന്റെയടുത്തു സീറ്റ് കാലി കിടക്കുന്നതു കണ്ടു മറ്റൊരാൾ അവിടെ ഇരിക്കാൻ ശ്രമിച്ചെങ്കിലും ഞാൻ അദ്ദേഹത്തോട് എൻറെ സഹ യാത്രികനെ കുറിച്ച് പറഞ്ഞു. മുന്നിലേക്ക്പോയ സഹ യാത്രികൻ ഉടൻ തിരിച്ചു വന്നു എന്റെ അടുത്തിരുന്നു. ആർക്കൊക്കെയോ വിളിക്കുന്നുണ്ട്. എൻറെ കാര്യമാണ് പറയുന്നത് എന്ന് മനസ്സിലായി. എന്നെ കുറിച്ചും എൻറെ യാത്രാ വിവരങ്ങളും ഇതിനകം കൂടുതലായി അദ്ദേഹം ചോദിച്ചറിഞ്ഞിരുന്നു. ഞാനും അദ്ദേഹവുമായി പരിചയപ്പെട്ടു. പേര് നിതിൻ. സ്ഥലം വയനാട് ജില്ലയിലെ പനമരം. ജോലി കോഴിക്കോട് തൊണ്ടയാട് എന്ന സ്ഥലത്തു എ സി ടെക്‌നീഷ്യൻ . ഇപ്പൊ വടകര ഭാഗത്തു ഫീൽഡ് വർക്ക് കഴിഞ്ഞു തിരിച്ചു കമ്പനിയിലേക്കുള്ള വരവാണ്.

ആറു മണിക്ക് എത്തുമെന്ന് പ്രതീക്ഷിച്ച ബസ്സ് ഏഴു മണിയായി കോഴിക്കോട് കെ എസ് ആർ ടി സി സ്റ്റാൻഡിൽ എത്തുമ്പോൾ. വൈകുന്നേരത്തെ ഈ തിരക്കിനിടയിൽ അടുത്ത ബസ്സ് കയറി എയർപോർട്ടിലേക്ക് പുറപ്പെട്ടാൽ അര മണിക്കൂർ പോയിട്ട് ഒരു മണിക്കൂർ സമയം കൊണ്ട് പോലും നിശ്ചിത സ്ഥലത്ത് ഏത്താൻ കഴിയില്ല. ടാക്സി വിളിക്കണോ ബസ്സിന്‌ പോകണോ എന്ന് ആശങ്കപെട്ട് നിൽക്കുമ്പോഴുണ്ട് അത് വരെ ഒരുമിച്ചിരുന്നു ബസ്സിൽ യാത്ര ചെയ്ത സഹയാത്രികൻ വരുന്നു.

താങ്കൾക്ക് എയർപോർട്ടിലേക്ക് അല്ലെ പോകേണ്ടത് ? ഞാൻ പറഞ്ഞു , അതെ .

എങ്കിൽ വരൂ . അദ്ദേഹം എന്നെയും കൂട്ടി അല്പം ഒഴിഞ്ഞ ഭാഗത്തേയ്ക്ക് നടന്നു. അവിടെ ഒരു മോട്ടോർ ബൈക്കുമായി മറ്റൊരു ചെറുപ്പക്കാരൻ നിൽക്കുന്നു. അദ്ദേഹം സ്വയം പരിചയപ്പെടുത്തി. ഞാൻ മോഹൻ ദാസ്. നിതിന്റെ കൂട്ടുകാരനാണ്. സിദ്ധീഖ് മുസ്‌ലിയാർ.ഞാനും എന്നെ കുറിച്ച് വിവരിച്ചു. എൻറെ വേഷവും സംസാര ശൈലിയും അദ്ദേഹം ഒന്ന് മനസ്സിരുത്തി ശ്രദ്ധിച്ചുവോ ..നേരം ഇരുട്ടി തുടങ്ങി.എയർ പോർട്ടിൽ ചെക്കിങ് തുടങ്ങിയിട്ടുണ്ടാകും. ഇനിയും പത്തു മുപ്പത്തിരണ്ട് കിലോ മീറ്റർ യാത്ര ചെയ്യണം.അതും തിരക്ക് പിടിച്ച നിരത്തിലൂടെ ഈ തിരക്കൊഴിയാത്ത നേരത്ത്. എൻറെ യാത്ര നടക്കുമെന്ന് തോന്നുന്നില്ല. ഞാൻ മനസ്സിലുറപ്പിച്ചു. മുസ്ലിയാരെ ,നിങ്ങൾ ഈ ബൈക്കിൻറെ പുറകിൽ കയറൂ. ഞാൻ ഒന്ന് ഞെട്ടി. ഇത്രയും ദൂരം ബൈക്കിലോ?..അതും ഒട്ടും പരിചയമില്ലാത്ത ഒരാളുമായി ഈ നേരം കേട്ട സമയത്തു. ഒരായിരം ദുഷ്ചിന്തകൾ എൻറെ മനസ്സിനെ കൊത്തി വലിച്ചു. കയറണോ വേണ്ടയോ..അവസാനംഞാൻ ബൈക്കിൽ കയറി. വരുന്നിടത്ത് വെച്ച് കാണാം. മോഹൻ ദാസിനോട് യാത്ര പറഞ്ഞു നിതിൻ ബൈക്ക് ആദ്യ റൈസിംഗ് എടുത്തപ്പോഴേ എന്നിൽ അപകടം മണത്തു. വണ്ടിയൊന്ന് പൊങ്ങി. പിന്നെ നേരെ നിരത്തിലേക്ക്. ഒരു മരണക്കിണർ അഭ്യാസിയെപ്പോലെ. ജീവിതത്തിൽ ആരുടേയും കൂടെ ഇങ്ങിനെയൊരു ബൈക്ക് യാത്ര ഞാൻ ചെയ്തിട്ടില്ല. ചിലപ്പോ ഞാൻ കണ്ണടച്ചിരുന്നു.അപ്പൊ എന്നിൽ ആധി കൂടി. ഇരുട്ടിയ നേരത്ത് ഈ ചെറുപ്പക്കാരൻ എങ്ങോടാണ് എന്നെ കൊണ്ട് പോകുന്നത് എന്നറിയേണ്ടേ. ഇടയ്ക്ക് ഒരു പമ്പിൽ എണ്ണയടിക്കാൻ നിറുത്തി. ഞാൻ പറഞ്ഞു. ഫുൾ ടാങ്ക് അടിച്ചോയെന്ന്. പക്ഷെ, അദ്ദേഹം സമ്മതിച്ചില്ല.നൂറു രൂപയ്ക്കു മാത്രം പെട്രോളടിച്ചു വണ്ടി വീണ്ടും മുന്നോട്ടെടുത്തു. നേരം ശരിക്കും ഇരുട്ടി. റോഡിൽ ക്രമാതീതമായ തിരക്കുമുണ്ടായിരുന്നു.ടൗൺ ഭാഗങ്ങളിൽ വാഹനങ്ങൾ വലിയ ശബ്ദത്തിൽ ഹോണടിച്ചു നിരങ്ങി നീങ്ങുന്നു. ബൈക്ക് യാത്ര വിജയിക്കില്ലേ ..ഒരു വേള ഞാൻ സംശയിച്ചു. ഏതോ വലിയ വാഹനത്തിൻറെ പുറകിൽ നിന്നും കുറച്ചു നേരം ഹോണടിച്ച നിതിൻ, ക്ഷമ നശിച്ചിട്ടെന്നോണം ബൈക്ക് റോഡിൽ നിന്നും പുറത്തേക്കെടുത്തു. കാത്തു കിടക്കുന്ന വാഹനങ്ങൾക്കിടയിലൂടെയും അരികിലൂടെയും ഒരു കുതിച്ചു പാച്ചിലായിരുന്നു പിന്നീട്. എയർപോർട്ടിൽ എത്തണമെന്നു കണക്കു കൂട്ടിയ ഏഴരയും കഴിഞ്ഞു. പക്ഷെ,നിതിൻറെ ആത്മ വിശ്വാസത്തിനു ഒരു കുറവുമുണ്ടായിരുന്നില്ല. "നിങ്ങൾ പിടിച്ചിരുന്നോളൂ ട്ടോ "..ഇടയ്ക്കു അവൻ ഓർമപ്പെടുത്തുന്നുണ്ടായിരുന്നു. ഇപ്പൊ എൻറെ പേടിയെല്ലാം മാറി.അവനെനിക്കിപ്പോ വെറും ഒരു സഹയാത്രികനെല്ല. എൻറെ രക്ഷകനാണ്.കുറച്ചു നേരത്തേക്കാണെങ്കിലും എനിക്ക് വേണ്ട തീരുമാനങ്ങൾ ഇനി അവനാണെടുക്കേണ്ടത്.പുറകിലൂടെ ഹാൻഡ്ബാഗ് തൂക്കിയ ഞാൻ കുറച്ചു കൂടെ അവനോടു ചേർന്നിരുന്നു. രണ്ടു കൈകൊണ്ടും അവനെ ശരിക്കും കെട്ടിപിടിച്ചു. എന്റെ തൊപ്പിയോ അവന്റെ കുറിയോ ഒന്നും അതിനു തടസ്സമായില്ല. ഒരിക്കൽ സീറ്റിൽ നിന്നും അവൻ എഴുന്നേറ്റ് പോയ നേരം മറ്റൊരാൾ ഇരിക്കാൻ വന്നപ്പോൾ ഞാനതു മുടക്കിയത് എത്ര നന്നായെന്ന് തോന്നി. മഴ പെയ്യാതിരുന്നാൽ നന്നായിരുന്നു. അവൻ പറഞ്ഞു. എന്തെ ? ഞാൻ ചോദിച്ചു. അല്ല ,നിങ്ങളുടെ വെള്ള ജുബ്ബയൊക്കെ നനഞ്ഞു പിന്നെ യാത്രക്ക് ബുദ്ധിമുട്ടാകില്ലേ.?..ഇപ്പൊ അവനു എൻറെ കാര്യത്തിൽ കൂടുതൽ ശ്രദ്ധ കൈവന്ന പോലെ തോന്നുന്നു. സംസാരമുണ്ടെങ്കിലും ബൈക്കിൻറെ വേഗതക്കു ഒരു കുറവുമില്ല.എയർപോർട് എത്തുന്നതിനു മുൻപുള്ള വളഞ്ഞു പുളഞ്ഞു പോകുന്ന കയറ്റവും ഇറക്കവും കൂടിയ വീതി കുറഞ്ഞ നിരത്തിലൂടെ അവൻ അതിസാഹസികമായി എന്നെയും കൊണ്ട് പാഞ്ഞു.

എട്ടു മണിക്ക് പത്തു മിനുറ്റ് അവശേഷിക്കുമ്പോൾ ഞങ്ങൾ എയർപോർട്ടിന് മുന്നിൽ കിതച്ചു നിന്നു .കൈയിലുണ്ടായിരുന്ന ഇന്ത്യൻ മണി അഞ്ഞൂറ് രൂപ ഒരു സന്തോഷത്തിനായി അവൻറെ നേരെ നീട്ടി ഞാൻ പറഞ്ഞു. "ഇത് കൊണ്ട് തീരുന്ന ഉപകാരമല്ല താങ്കൾ ചെയ്തിട്ടുള്ളത്.എങ്കിലും എൻറെ ഒരു സന്തോഷത്തിനു താങ്കൾ ഇത് സ്വീകരിക്കണം." അവൻ മൃദുവായൊന്നു ചിരിച്ചു.ഉസ്താദേ ,ഇനിയും സംസാരിച്ചു നിന്നാൽ നമ്മുടെ ഓട്ടം വേസ്റ്റ് ആകും. പണത്തിനു വേണ്ടിയല്ല ഞാൻ ഇത്രയും ദൂരം ഓടിയത്.എനിക്ക് വേണ്ടത് നിങ്ങളുടെ പ്രാർത്ഥനയാണ്. കഴിയുമ്പോഴെക്കെ നിങ്ങളുടെ പ്രാർത്ഥനയിൽ എന്നെ ഉൾപ്പെടുത്തണം. അത് മാത്രം മതി.വേഗം അകത്തേക്ക് കയറിക്കോളൂ .സമയം ഇപ്പോഴേ വൈകി. എൻട്രി ഗേറ്റിൽ നിൽക്കുന്ന പോലീസുകാരന് പാസ്‌പോർട്ടും ടിക്കറ്റും കാണിച്ചു അകത്തു കടക്കുമ്പോഴും ഞാൻ അവനെ തന്നെ തിരിഞ്ഞു നോക്കുകയായിരുന്നു. ബൈക്ക് സ്റ്റാർട്ട് ചെയ്യാതെ അവൻ അവിടെ തന്നെ എന്നെയും നോക്കി നിൽക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു, അപ്പോൾ. അവൻ ആഗ്രഹിക്കുന്നത് എന്താണെന്ന് എനിക്കറിയാം. ചെക്കിങ് കൗണ്ടറിൽ നിന്നും എമിഗ്രെഷനിലേക്കു നടക്കുമ്പോൾ ഞാൻ അവനു വിളിച്ചു. എൻറെ സംസാരം തുടങ്ങും മുൻപ് അവൻ ഇങ്ങോട്ട് ചോദിച്ചു. എന്തായി ഉസ്താദേ ,ഒക്കെ ക്ലിയർ ആയില്ലേ?..എല്ലാം റെഡിയായി കൂട്ടുകാരാ.അല്ല നീ എല്ലാം ശരിയാക്കി.

അവൻറെ മനസ്സ് തുറന്ന ശബ്ദമില്ലാത്ത ചിരി ഞാൻ കേട്ടു .ആസുരതയുടെ തീവ്രഭാവങ്ങൾ പകർന്നാടി മനുഷ്യനിണത്തിൻറെ ജാതിയും മതവും പോസ്റ്റ്മോർട്ടം നടത്താൻ മോർച്ചറിയിലേക്കെടുക്കുന്ന മതമില്ലാത്തവൻറെ ആധുനിക മത ഭ്രാന്തിനു നേരെ അവൻ പരിഹാസ പൂർവം ചിരിച്ചു. ഒരു അവിശ്വാസിയുടെ മൃത ശരീരം കണ്ടു എഴുന്നേറ്റ് നിന്ന് ബഹുമാനിച്ചു പുണ്യ പൂമേനിയുടെ തിരു വചസ്സുകൾ എൻ്റെ ചിന്തകളിലൂടെ ഓടി മറഞ്ഞു.രാഷ്ട്രീയ ലാഭത്തിനു മതത്തെ വിൽക്കുന്ന അഭിനവ കോമരങ്ങൾ മനുഷ്യർക്കിടയിൽ തീർത്തിരിക്കുന്ന മുള്ളു വേലികൾ തകർക്കാൻ കുറെ നിതിനുമാർ ഇവിടെ ജീവിച്ചിരിപ്പുള്ളതു ഓർത്തപ്പോൾ എനിക്കെൻറെ നാടിനോടും സംസ്കാരത്തോടും വീണ്ടും വീണ്ടും സ്നേഹവും ബഹുമാനവും തോന്നി. 

💐💐💐💐💐💐💐

---------------------------------

സിദ്ധീഖ് മുസ്‌ലിയാർ 

കടവത്തൂർ

Reality of life

*When you die don't worry...*

*Don't be concerned over your decaying body..* 

*Because the people will take care of what is required..* 

*They will..*

*1 - Strip you of your clothes*

*2 - Wash you*

*3 - Shroud you*

*4 - Take you out of your home...*

*5 - ... to your new place of stay (the grave)*

*6 - Many will come to bid farewell at your funeral - infact many will cancel work for the sake of your burial, even though most of them didn't think about advising you even once whilst you were alive..*

*7- Your belongings will be gotten rid of:*

*your keys*

*your books*

*your bags*

*your shoes* 

*your clothes*

*If your family are wise, they will give it to charity so that it may benefit you (in your record of good deeds)*

*And be assured..*

*That this dunya will not grieve over you* 

*Nor will the world* 

*And the economy will continue..*

*Your job, someone else will take your position*

*Your wealth will go to your inheritors* 

*Whereas you will remain to be questioned about every minor and major deed* 

*There will be 3 types of grievers over you:* 

*1- The people who knew you only at face value will say 'poor man/woman'*

*2- Your friends will grieve for hours or days but then return to laughter*

*3- The deep grief at your household will last for a week, two weeks, a month, 2-months or even a year ?*

*And thereafter they will add you to their memories* 

*And so..* 

*Your story amidst the people ended..* 

*And your story with the reality begins...* 

*And that is the life after death..* 

*Indeed, these things left you..* 

*1- Beauty*

*2- Wealth* 

*3- Health* 

*4- Children*

*5- The mansions and cars* 

*6- The spouse..*

*7- EVERYTHING!*

*And your real life has started..* 

*And the question here is..*

*What have you prepared for your grave and hereafter?*

*This reality needs to be thought over..*

*Take care of..*

*1- The obligations (e.g. Prayer..)*

*2-Voluntary Good Deeds*

*3- Secret Charity*

*4- Righteous Deeds* 

*5- Night Prayer* 

*Perhaps you will be saved..*

*And don't forget to pass this message on to many...* 

*وذكّر فإن الذكرى تنفعُ المؤمنين* 

*'And continue to Remind.. For surely the Reminder Benefits the Believers..' (Qur'aan 51:55)*

യാത്രാ മര്യാദകൾ: കുടുംബത്തിലേക്ക് പകലിൽ തിരിച്ചെത്തൽ

586 ജാബിർ(റ)വിൽ നിന്ന് നിവേദനം: നിശ്ചയം നബി(സ) പറഞ്ഞിരിക്കുന്നു. നിങ്ങളിൽ ആരുടെയെങ്കിലും അസാന്നിദ്ധ്യം ദീർഘിച്ചതായാൽ രാത്രി സമയത്ത് തിരിച്ചെത്തി അയാൾ തന്റെ ഭാര്യയെ മുട്ടിവിളിക്കരുത്. മറ്റൊരു റിപ്പോർട്ടിലുള്ളത് ”രാത്രിയിൽ തന്റെ ഭാര്യയെ മുട്ടിവിളിക്കുന്നത് നബി(സ)വിരോധിച്ചിരിക്കുന്നു” എന്നാകുന്നു. (മുത്തഫഖുൻ അലൈഹി)

587 അനസ്‌(റ)വിൽ നിന്ന് നിവേദനം: നബി(സ)രാത്രിയിൽ തന്റെ പത്‌നിമാരുടെ അരികിലെത്തി മുട്ടിവിളിക്കാറുണ്ടായിരുന്നില്ല. പ്രഭാതത്തിലോ പ്രദോഷത്തിലോ ആയിരുന്നു അദ്ദേഹം ചെല്ലാറുണ്ടാ യിരുന്നത്. (മുത്തഫഖുൻ അലൈഹി)

അമീന അസൈലിമി

"ഒട്ടകം മണക്കുന്ന ഈ കാടന്മാർക്കൊപ്പം പഠിക്കാൻ തനിക്കു പറ്റില്ല" ഭർത്താവിനോട് അവർ ക്ഷുഭിതയായി പറഞ്ഞു. എന്നാൽ അദ്ദേഹം പുഞ്ചിരിച്ചു കൊണ്ട് അസൈലിമിയെ സമാശ്വസിപ്പിച്ചു. "ഈ അറബ് വിദ്യാർഥികളിലേക്ക് കൃസ്തീയ ദർശനത്തിന്റെ മഹത്വം പകർന്നു നൽക്കാൻ നിനക്കു കഴിയും. വളരെ വേഗം അവരെ കൃസ്ത്യാനികളാക്കാൻ സാധിക്കും. അതിനായി പരിശ്രമിക്കൂ" എന്ന ഭർത്താവിന്റെ വാക്കുകളിൽ കഴമ്പുണ്ടെന്നു തോന്നിയ അസൈലിമി താൻ കൈവരിക്കാൻ പോകുന്ന സാംസ്കാരിക നേട്ടത്തിൽ അഭിമാനിച്ചു. ഒരുപക്ഷേ ഈ കമ്പ്യൂട്ടർ പഠനം കർത്താവ് തനിക്കു നൽകിയ ഒരു അവസരമായിരിക്കാം എന്ന വിചാരത്തോടെ അവർ തന്റെ സ്കോളർഷിപ് പഠനം തുടരാൻ തീരുമാനിച്ചു.

കമ്പ്യൂട്ടർ പഠനവും അറബ് യുവജനങ്ങളോടുള്ള അറപ്പ് കലർന്ന സഹകരണവും തുടർന്നപ്പോൾ എത്രയും പെട്ടെന്ന് ഇസ്ലാം ഒരു കെട്ടുകഥയാണെന്ന് തെളിയിച്ച് "സംസ്കാര ശൂന്യരായ" സഹപാഠികളെ "നേർവഴിക്കു നയിക്കാൻ" അസൈലിമി വെമ്പൽ കൊണ്ടു. "ഇസ്ലാമിന്റെ പൊള്ളത്തരം" വെളിച്ചത്തു കൊണ്ടുവരാൻ ഖുർആനിന്റെ ഇംഗ്ലീഷ് പരിഭാഷ സഹപാഠിയായ അറബി വഴി വാങ്ങി വായന ആരംഭിച്ചു.

പക്ഷേ അവിടെ ചരിത്രം വഴിമാറുകയായിരുന്നു. ഖുർആൻ വാക്യങ്ങളുടെ അഗാധതലങ്ങളിൽ നിന്നും ആശയ വിസ്ഫോടനത്തിന്റെ മാസ്മരികത വിഴിഞ്ഞൊഴുകുന്നത് അസൈലിമി അനുഭവിക്കാൻ തുടങ്ങി. അതൊരു കൊടുങ്കാറ്റിന്റെ മർമരമായിരുന്നു. വർത്തമാനകാല ജീവിതത്തിന്റെ രൂപഭാവങ്ങളെ ഉഴുതുമറിക്കുന്ന മാറ്റത്തിന്റെ ഋതുക്കൾ ഖുർആൻ വചനങ്ങളിലൂടെ തന്നിലേക്ക് സന്നിവേശിക്കുന്നത് ആദ്യമൊന്നും അസൈലിമി അറിഞ്ഞിരുന്നില്ല.

ഖുർആൻ വചനങ്ങളിലെ താക്കീതുകളെ ധിക്കരിക്കാൻ കഴിയാതിരുന്ന ഒരു മാനസികാവസ്ഥയാണ് അസൈലിമിയിലുണ്ടായ ആദ്യ ചുവടുവയ്പ്. ശനിയാഴ്ച രാത്രികളിൽ ഭർത്താവിനോടൊപ്പമുള്ള ബാർ സന്ദർശനം അവർ ഉപേക്ഷിച്ചു; തുടർന്ന് പന്നി മാംസവും വർജ്ജിച്ചു. തന്റെ ഭാര്യയിൽ സംജാതമായിക്കൊണ്ടിരിക്കുന്ന പരിവർത്തനങ്ങൾ 'ഏതോ അജ്ഞാത സുഹൃത്ത്' സംഭാവന ചെയ്തതാണെന്ന സംശയത്താൽ അവരുടെ ഭർത്താവ് അസൈലിമിയിൽ നിന്നും ഒഴിഞ്ഞു മാറുകയും ക്രമേണ അയാൾ വേറേ താമസം ആരംഭിക്കുകയും ചെയ്തു.

സംവാദത്തിനു വേണ്ടിയും സഹപാഠികളായ അറബികളെ 'സംസ്കാരികായി ഉന്നതിയിലെത്തിക്കാനും' അസൈലിമി തുടങ്ങിയ ഇസ്ലാമിക പഠനം അതോടെ വഴിത്തിരിവിൽ എത്തി. ഇസ്ലാമിന്റെ ധന്യ ശാന്തതയിലേക്കുള്ള പ്രവേശനമായി അതു മാറാൻ അധിക കാലം എടുത്തില്ല. 1977 മെയ് മാസത്തിൽ അസൈലിമി എന്ന ബാപ്റ്റിക് കൃസ്ത്യാനി അമീന ആയി രൂപാന്തരപ്പെട്ടു. അമീന അസൈലിമി എന്ന നാമധേയം സ്വീകരിച്ച അവർ താൻ കണ്ടെത്തിയ സത്യങ്ങൾ ലോകത്തോട് വിളിച്ചു പറയാൻ ഒരു പ്രബോധകയുടെ ഉത്തരവാദിത്വം തന്നെ ഏറ്റെടുക്കാൻ തീരുമാനിച്ചു.

അമേരിക്കയിലെ അറിയപ്പെടുന്ന ബ്രോഡ് കാസ്റ്റിങ്ങ് ജേർണലിസ്റ്റായിരുന്ന അസൈലിമി അമീനയായി മാറിയതോടെ പല മേഖലകളിൽ നിന്നും രൂക്ഷമായ പ്രതികരണമാണ് ഉണ്ടായത്. വളരെ യാഥാസ്തിഥിക ക്രൈസ്തവ കുടുംബമായിരുന്നു അമീന അസൈലിമിയുടേത്. മകൾ മുസ്ലിമായതറിഞ്ഞ പിതാവ് ശക്തമായാണ് പ്രതികരിച്ചത്. ഇരട്ടക്കുഴൽ തോക്കുമായി അമീനയെ വധിക്കാൻ തന്നെ അയാൾ പുറപ്പെട്ടു. പക്ഷേ ചരിത്ര നിയോഗം തന്നിലേക്ക് ഏല്പിച്ചിരിക്കുന്ന ദൈവം തമ്പുരാന്റെ കാവൽ അമീന അസൈലിമിയെ ഒരു പോറൽ പോലും ഏല്പിക്കാതെ കാത്തു രക്ഷിച്ചു.

അമീനയെ തന്ത്രപൂർവം മാനസികരോഗാശുപത്രിയിൽ എത്തിക്കാനാണ് അവരുടെ സഹോദരി ശ്രമിച്ചത്. 'അറേബ്യൻ മാനിയ' താങ്ങാനാകാതെ അമീനയുടെ മാതാവും മുത്തശ്ശിയും ചീത്തവാക്കുകളും ശാപവചനങ്ങളും ചൊരിഞ്ഞുകൊണ്ട് അമീനയെ തള്ളിപ്പറഞ്ഞു വേർപിരിഞ്ഞു. 

കോപാകുലനായ ഭർത്താവ് ഇതിനകം തന്നെ വിവാഹ മോചനത്തിനായി കോടതി കയറിക്കഴിഞ്ഞിരുന്നു. തന്റെ തീരെ ചെറിയ കുഞ്ഞുങ്ങൾ അമീനക്കു ജീവനായിരുന്നു. പക്ഷേ അവരെ വിട്ടു കൊടുക്കാൻ ഭർത്താവ് തയ്യാറായില്ല. ഇസ്ലാം മതം ഉപേക്ഷിച്ചു വന്നാലേ കുട്ടികളെ വളർത്താനുള്ള അവകാശം നൽകൂ എന്ന് കോടതി അമീനയോട് ശക്തമായി പറഞ്ഞു. കോടതി നൽകിയ ആനുകൂല്യം രസാവഹമായിരുന്നു. 20 മിനിറ്റു നേരം അമീനയ്ക്കു പുനരാലോചനക്ക് സമയം നൽകി! പുതിയ മതം ഉപേക്ഷിച്ച് ഈ സമയ പരിധിക്കുള്ളിൽ വന്നാൽ കുട്ടികളുമായി പോകാമെന്നും അല്ലാത്ത പക്ഷം കുട്ടികളെ ഭർത്താവിനു നൽകുമെന്നും നൊന്തു പെറ്റ ഒരു മാതാവിനോട് കോടതി പറഞ്ഞപ്പോൾ അമീന നാഥനിൽ തന്നെ അഭയം തേടി. അല്ലാഹുവിന്റെ ഇച്ഛക്കു വിരുദ്ധമായൊരു ജീവിതം അമീന അസൈലിമിക്ക് ചിന്തിക്കാൻ കഴിഞ്ഞില്ല. തന്റെ ജീവിതത്തിലെ ഏറ്റവും വേദനാജനകമായ 20 മിനിറ്റുകൾക്കു ശേഷം വിശ്വാസ ദാർഢ്യത്തോടെ. ഹൃദയത്തിന് ചാഞ്ചല്യമില്ലാതെ വെറും കയ്യോടെ അവർ കോടതിയുടെ നീണ്ട പടികൾ ഇറങ്ങി. മനുഷ്യാവകാശ സംരക്ഷകർ എന്നു് വീമ്പിളക്കുന്ന അമേരിക്കയിലെ മനുഷ്യത്വ രഹിതമായ ഈ കോടതി വിധി ഇരട്ടത്താപ്പിന്റെ മറ്റൊരു പര്യായമായി നമുക്ക് വിശേഷിപ്പിക്കാം.

ഇസ്ലാം ആശ്ലേഷിച്ചതിന്റെ പേരിൽ തുടർന്നും അമീന അസിലിമി വേട്ടയാടപ്പെട്ടൂ കൊണ്ടിരുന്നു. ഇസ്ലാമിക വേഷം ധരിച്ച് ജോലി സ്ഥലത്തെത്തിയ അവരെ സ്വീകരിച്ചത് പിരിച്ചു വിടൽ നോട്ടീസ് ആയിരുന്നു. അങ്ങനെ ഒരിക്കൽ കൂടി വിശാല ഹൃദയമുള്ളവർ എന്നു നടിക്കുന്ന വെള്ളക്കാരന്റെ തനിനിറം അമീന തിറിച്ചറിഞ്ഞു. അലറുന്ന ആഴിത്തിരകൾക്കിടയിലെ നിയന്ത്രണം നഷ്ടപ്പെട്ട പായ്ക്കപ്പൽ പോലെ അമീനയുടെ ജീവിതം പ്രക്ഷുബ്ധമായി മാറി. പക്ഷേ ഒരിക്കലും അവർ തന്റെ നാഥനെയോ ദൈവിക ദർശനത്തെയോ തള്ളിക്കളയാൻ തയ്യാറായില്ല. മാതാപിതാക്കൾക്കും സഹോദരിക്കും മുൻഭർത്താവിനും എല്ലാം അവർ തുടർച്ചയായി കത്തുകളും കാർഡുകളും അയച്ചു കൊണ്ടിരുന്നു. അവയിലൊക്കെയും വിശുദ്ധ ഖുർആനിന്റെ വിസ്മയ ആശയങ്ങളുടെ ജീവൻ തുടിക്കുന്ന സന്ദേശങ്ങളായിരുന്നു നിറഞ്ഞു നിന്നിരുന്നത്. അവ ക്രമേണ അമീനയുടെ കുടുംബാംഗങ്ങളിൽ ഒരോരുത്തരുടെയും ഹൃദയങ്ങളിൽ വിള്ളൽ വീഴ്ത്താൻ തുടങ്ങി.

നാഥൻ അത്ഭുതകരമായ മാറ്റമാണ് അമീന അസൈലിമിയുടെ കുടുംബത്തിൽ ഉണ്ടാക്കിയത്. ആദ്യമായി അവരുടെ മുത്തശ്ശി ഇസ്ലാമിന്റെ വെള്ളി വെളിച്ചത്തിലേക്ക് കടന്നുവന്നു. കൊച്ചുമകളുടെ മുമ്പാകെ സത്യ സാക്ഷ്യം മൊഴിഞ്ഞ അവർ വൈകാതെ മരണപ്പെടുകയും ചെയ്തു.

ഭർത്താവിൽ നിന്നും വേർപിരിഞ്ഞ് മറ്റൊരാളെ വിവാഹം കഴിച്ചിരുന്ന അമീനയുടെ മാതാവ് ഇസ്ലാം പുൽകാൻ സന്നദ്ധയായി. അവർ മകളെ രഹസ്യമായി ഫോൺ ചെയ്തു വിവരം അറിയിച്ചു. അമീന അവർക്കു സാക്ഷ്യ വചനങ്ങൾ പറഞ്ഞു കൊടുത്തു. തൊട്ടു പിറകെ അമീനയുടെ അമ്മയുടെ രണ്ടാം ഭർത്താവും രഹസ്യമായി ഇസ്ലാംമതം സ്വീകരിച്ചു. ഇരുവരുടെയും മതം മാറ്റം കുറേക്കാലത്തേക്ക് അവർ പരസ്പരം അറിഞ്ഞിരുന്നില്ല എന്നതാണ് കൗതുക കരമായ മറ്റൊരു കര്യം. 

അമീന അസൈലിമിയുടെ കത്തുകൾ കഠിന ഹൃദയനായ പിതാവിനെയും പിടിച്ചുലച്ചു. ഒരു പ്രഭാതത്തിൽ അദ്ദേഹം മകളെ തേടിയെത്തി. മുസ്ലിം ആയതിന്റെ പേരിൽ ഇരട്ടക്കുഴൽ തോക്കുമായി വർഷങ്ങൾക്ക് മുമ്പ്മകളെ കൊല്ലാൻ തുനിഞ്ഞിറങ്ങിയ ആ പിതാവിന്റെ കണ്ണുകൾ നിറഞ്ഞൊഴുകുകയായിരുന്നു.കലിമ ഉച്ചരിക്കുമ്പോൾ ആ മനുഷ്യന്റെ ചുണ്ടുകൾ പശ്ചാത്താപത്താൽ വിറയാർന്നിരുന്നു. പിരിയുമ്പോൾ, ആ പിതാവ് മകളോട് ചെയ്ത ക്രൂരതകളൊക്കെ അല്ലാഹുവിനോട് തുറന്നു പറഞ്ഞ് ഹൃദയത്തിലെ കറകളും ഭാരങ്ങളും നീക്കം ചെയ്ത് ഒരു പുതിയ മനുഷ്യനായി മാറിയിരുന്നു.

അമീനയുടെ കത്തുകൾ ബന്ധുക്കൾക്കും പരിചയക്കാർക്കും നിരന്തരം ലഭിച്ചു കൊണ്ടിരുന്നു. അതിന് പ്രതികരണം എന്ന നിലയിൽ നിരവധി പേർ അവരെ തേടിയെത്തി ഇസ്ലാം സ്വീകരിച്ചു കൊണ്ടിരുന്നു. ഒരു ദിനം കുനിഞ്ഞ ശിരസ്സോടെ തന്നെ കാണാൻ വന്ന ആഗതനെ കണ്ട് അമീന അസൈലിമി ശരിക്കും ഞെട്ടി. തന്റെ മുൻ ഭർത്താവ്...! താൻ ഒരു മുസ്ലിം ആയ സത്യം അദ്ദേഹം വെളിപ്പെടുത്തിയപ്പോൾ നാഥന് നന്ദി പറയാൻ അമീന ആകാശത്തിലേക്ക് കൈകൾ ഉയർത്തി. ദൈവിക ദർശനത്തിന്റെ വെളിച്ചത്തിൽ തരളിതനായ ആ മനുഷ്യൻ താൻ ചെയ്ത തെറ്റകൾക്ക് അമീനയോട് മാപ്പ് അഭർഥിച്ചു. 

വിവാഹ മോചനത്തിനു ശേഷം മറ്റൊരാളെ വിവാഹം ചെയ്ത അമീന അസൈലിമിക്ക് ആ ബന്ധത്തിൽ ഒരു മകൻ ജനിച്ചിരുന്നു. 20 വർഷങ്ങൾക്ക് മുമ്പ് ക്രൂരനായ ഒരു ജഡ്ജി വഴി പിരിച്ച തന്റെ മക്കളിൽ ഒരാളെ മുസ്ലിമായി തന്നെ അമീനക്ക് തിരിച്ചു കിട്ടി. ഭ്രാന്തി എന്ന മുദ്രകുത്തി അമീനയെ ചങ്ങലയിൽ തളക്കാൻ ആവുന്നത്ര ശ്രമിച്ച സഹോദരിയും ഇസ്ലാമിന്റെ തണലിലേക്ക് നടന്നടുത്തു. കൊടുങ്കാറ്റുകൾ ആഞ്ഞു വീശിയിട്ടും സ്രഷ്ടാവിന്റെ മാർഗത്തിൽ സ്ഥൈര്യതൊടെ നിലകൊണ്ട അമീന അങ്ങനെ ചരിത്രത്തിലേക്ക് നടന്നു കയറുകയായിരുന്നു.

കടുത്ത ഇസ്ലാമോഫോബിയ വേട്ടയാടുന്ന അമേരിക്കൻ മനസ്സുകളിൽ ഒരു സുഖ ശീതള സ്പർശമായി നിറഞ്ഞു നിന്ന പ്രബോധകയായിരുന്നു അമീന അസൈലിമി. ഇവരുടെ ശ്രമഫലമായാണ് അമേരിക്കൻ ഐക്യ നാടുകളുടെ തപാൽ വകുപ്പിൽ ഈദുൽ ഫിത്വർ സ്റ്റാമ്പ് പുറത്തിറക്കാൻ ചരിത്രത്തിൽ ആദ്യമായി 2009 ൽ ആ രാജ്യം തയ്യാറായത്. 

താൻ വിശ്വസിച്ച ആദർശത്തിനു സ്വന്ത ജീവിതം കൊണ്ട് വ്യാഖ്യാനം എഴുതിയ അമീന കടന്നു പോയ വഴികളിലൊക്കെ മാറ്റത്തിന്റെ കാറ്റ് ആഞ്ഞു വീശുകയായിരുന്നു.

"ഇസ്ലാം എന്റെ ശക്തിയും ഊർജവുമാണ്...അതെന്റെ ജീവിതത്തെ അർഥ സമ്പൂർണവും മനോഹരവും ആക്കി മാറ്റി."

അമീന അസൈലിമിയുടെ ഈ വാക്കുകളും അവരുടെ ജീവിതാനുഭവങ്ങളും അല്ലാഹുവിന്റെ കാരുണ്യത്തെക്കുറിച്ചുള്ള നമ്മുടെ പ്രതീക്ഷകളെ തേജസ്സുറ്റതാക്കുന്നു.

2010 മർച്ച് 5 ന് പുലർച്ചെ 3 മണിക്കു് ഒരു കാർ അപകടത്തെ തുടർന്ന് നമ്മുടെ നമ്മുടെ പ്രിയ സഹോദരി ഈ ലോകത്തോട് വിട പറഞ്ഞു. സ്വർഗത്തിലെ ഏറ്റവും ഉന്നതമായ പദവി നൽകി അമീന അസൈലിമി എന്ന പ്രബോധകയെ അനുഗ്രഹിക്കാൻ കരുണാനിധിയായ അല്ലാഹുവിനോട് നാം ഓരോരുത്തരും പ്രാർത്ഥിക്കുക...

https://en.m.wikipedia.org/wiki/Aminah_Assilmi

College Days - I

4th December 2000! That was the day everything started!

It was a fine Monday morning! Painavu, the capital city(?) of Idukki district witnessed probably one of the biggest crowd it had seen in the near past. Painavu is a remote village which was mainly occupied by some very few government offices and mostly quarters of government servants. There were only a few shops there obviously because the population was that much only. Whatever it may be, this small village, let me say, was truly like a hill top station, very beautiful and at the same time calm and cool. Also, it was almost like in the middle of a dense forest.

It was in this location that the Kerala government decided to start a new Engineering College in 2000, probably the only engineering college completely under government sector that was started that year. It was like fulfilling the long term wish of the people of that place and they were excited too about the opportunities they are going to get. To them, it was a means for their livelihood, and for the students and their families, it is going to be defining their careers and future.

It was winter season, I guess, so was pretty cold even when there was sun. Parents and students from across the state gathered on that day for the admission to the college. It was almost a busy day for the college authorities, but everyone must have felt the freshness because of the cool atmosphere.

It was probably in November that we had the allotment session and it was during that session that I also came to know about my allotment to this college, GEC, Painavu. In order to have a better understanding, we thought to pay a visit to the place just to get familiar with the route and the place. With this plan, my father and I decided to visit the college. Being from Ernakulam, precisely Vazhakkala (near Kakkanad), we decided to catch one of the early morning buses. We have lot of buses going to Idukki these days, and most of them are going to Idukki, Kattappana, Kumali, Nedumkandam, etc. Pournami was the main bus service, but we had MMS also going via Vazhakkala. We had been seeing these Idukki buses passing by for many years by now and my parents wanted to visit that place one day. Surprisingly, I got admissions to a college in the same place. Everybody was happy!

So it was the day of our trip to Idukki. We went to Vazhakkala junction early morning, may be by around 3am-3:30am, and got MMS that arrived at Vazhakkala by around 3:45am. It was a nice trip enjoying the early morning fresh cool air, and as always, I easily slipped into a sound sleep. My father was just beside me, watching and enjoying the ride.

The bus arrived at Cheruthoni by around 7:45am. It passed by places like Perumbavoor, Kothamangalam, Meriamangalam, Karimban, and Thadiyampaadu to reach there. Probably these are the only places I can remember, mostly because I was sleeping throughout the journeys in all my travels to Idukki, during these 3 to 4 years. And it is obvious that our sleeps get disrupted by the long stops in the bus stands, which could be the reason why I had seen at least these places I mentioned. Thanks to those bus services... :)

It is now morning and we should get fresh, and have something before we move to the college. So we tried to find a hotel in Cheruthoni and found one. I forgot the name of the hotel, but it was opposite to the then Federal Bank branch in Cheruthoni. Since we are travelling and this is a new place for us, anybody would prefer to have vegetarian food. We must have had Appam and Vegetable curry. Also, we found time to befriend with the hotel persons. I still remember some of their faces.

Soon after that, we moved to the bus stop to go to Painavu. Being a high range place, there were more jeep services than the bus services. Among bus services, we had private as well as KSRTC (the so called 'Aana vandi'). We caught a bus or a jeep, I don't exactly remember, but it must have been a bus. Finally we landed at our destination, Painavu.

I don't remember the first scene, but we went to the college to see the building and I still remember that scene! An old building made of stones being modified to make it the new engineering college! We were dumbstruck! Is this my college? But I don't know the reason, but we recided to cancel my higher options. May be, it is the location, the climate, and the overall ambience that made us feel like that is the right decision. And I did like that...

To my wonder, I found 3 familair faces! All three of them were known to me since my childhood, meaning from my lower primary school itself and one of them was with me till tenth! They were Ambily, Sruthi, and Faisal. But it was probably after long 10 years that I was seeing Ambily and Sruthi. Also, I was meeting Faisal (who joined Electrical) after a couple of years, although he was staying in a nearby locality. By then I felt a little comfort because at least there are a couple faces familiar to me. I could never imagine whom all I was going to meet! :)

I don't remember much further about that joining day, but the days to come were more interesting than that day, which I realized only later. I hope my friends will have a lot of stories to remember about that day, so don't forget to share those. I am sure, it would help in bringing those smiles back to the faces of many of us. :)

Modern day classrooms

സമയം പാഞ്ഞു പോയിക്കൊണ്ടിരിക്കുന്നു... ദിവസവും ആഴ്ച്ചയും മാസവും ഒക്കെ, ശരവേഗത്തില്‍... ഞാന്‍ നേരത്തെ എഴുതിയ ഞങ്ങളുടെ കാര്‍ഡിനല്‍ whatsapp ഗ്രൂപ്പ് തുടങ്ങിയിട്ട് ഇപ്പോ 1 മാസം കഴിഞ്ഞിരിക്കുന്നു. സമയം പോയത് feel ചെയ്യുന്നേ ഇല്ല... എന്താ സ്പീഡ്...

ഇന്നിപ്പോ ഈ ഗ്രൂപ്പില്‍ activities ഉഷാറാണ്... ഇടക്കിടക്ക് ഓരോ ബ്രേക്ക്‌ എടുക്കാറുണ്ടെങ്കിലും എല്ലാരും തുടങ്ങിയ സമയത്തിലെ പോലെ തന്നെ ഇപ്പഴും ഉഷാര്‍ തന്നെ. സ്ഥിരം ഓണ്‍ലൈന്‍ ഉണ്ടാകുന്നവര്‍ തമ്മില്‍ ഇപ്പൊ നല്ല sync ആയ പോലെയായി. ഒന്നുമില്ലെങ്കിലും അവരൊക്കെ പരസ്പരം കുറച്ചെങ്കിലും ഒക്കെ അറിയാവുന്ന പരുവത്തില്‍ ആയി. കൂടെ ജോലി ചെയ്യുന്ന അല്ലെങ്കില്‍ എന്നും കണ്ടു മുട്ടുന്നവരെ പോലെ അവര്‍ തമ്മില്‍ അത്ര നല്ല പരിചയമായി. പണ്ട് സ്കൂളില്‍ ആയിരുന്നപ്പോ ഒന്ന് മിണ്ടിയിട്ടു പോലുമില്ലാത്തവര്‍ തമ്മില്‍ ഇപ്പൊ വര്‍ഷങ്ങളുടെ പരിചയം പോലെ... നല്ലത് തന്നെ... ഇതാണല്ലോ ഒരു നല്ല friendship സര്‍ക്കിള്‍ കൊണ്ടുള്ള പ്രയോചനം.

മനേഷ് ഇടക്ക് പറഞ്ഞ പോലെ, ജോലിയും പിന്നെ വീട്ടിലെ പരിപാടികളും കഴിഞ്ഞാല്‍ പിന്നെ ഈ ഗ്രൂപ്പ് ആയി അടുത്ത priority. ഒരുപാട് ചങ്ങാതിമാര്‍ ഒരൊറ്റ സ്ഥലം. ഇങ്ങനെ കിട്ടാന്‍ പാടല്ലേ. അതിനു വാട്ട്സാപ്പിന് നന്ദ്രി... :)

ഒരു കാര്‍ഡിനല്‍ ഡയറിക്കുറിപ്പ്‌! :)

പുതിയ വാട്സപ്പ്‌ ഗ്രൂപ്പുകള്‍ പഴയ ഓര്‍മകളെ മാടി വിളിക്കുന്നു... എഴുത്തുകാരന്‍ അല്ലെങ്കിലും നമ്മള്‍ തന്നെ എഴുതിയത് പിന്നീട് വായിക്കുമ്പോ രസമാണ് എന്ന് മനസ്സിലായത് കൊണ്ട് എഴുതുന്നു എന്ന് മാത്രം...

കാര്‍ഡിനല്‍ സ്കൂള്‍ വിട്ടു ഇറങ്ങിയിട്ട് ഏകദേശം 18 കൊല്ലങ്ങള്‍ ആകുന്നു. എന്ത് കൊണ്ടോ, അതിനു ശേഷം ആ ക്യാമ്പസില്‍ കയറിയതായി ഓര്‍മയില്ല. ഞങ്ങള്‍ പോയതിനു ശേഷം +2 വന്നു, സ്കൂളിന്‍റെ പേര് ഹയര്‍ സെക്കണ്ടറി എന്നായി... കഴിഞ്ഞ വര്‍ഷങ്ങളില്‍ സ്വാഭാവികം എന്ന പോലെ പല ടീച്ചര്‍മാരും അവിടെ നിന്ന് പോയി, പലരും റിട്ടയര്‍ ചെയ്തു. എന്നിരുന്നാലും 'കാര്‍ഡിനല്‍' എന്ന ആ പേര് കേള്‍ക്കുമ്പോ മനസ്സിലേക്ക് വരുന്ന ഓര്‍മകളില്‍ എന്നും അവരൊക്കെ തന്നെ ആയിരിക്കും ഉണ്ടാവുക.

എന്തോ, ഒരുപാട് ഓര്‍മ്മകള്‍ ഒന്നും എന്‍റെ മനസ്സിലില്ല. ഹരീഷിന്‍റെ പോലെ മൂന്നാം ക്ലാസ്സില്‍ വെച്ച് ടീച്ചറുടെ അടി മേടിച്ചത് വരെ അത് മേടിച്ചു തന്നവരെ വരെ എല്ലാം നന്നായി ഓര്‍ക്കുന്നുമില്ല. :)  പക്ഷെ, അധികപേരെയും പോലെ, ചില കാര്യങ്ങള്‍ നമ്മുടെ മനസ്സില്‍ ഇങ്ങനെ തങ്ങി നില്‍ക്കുമല്ലോ... ഓര്‍മ്മകള്‍ തന്നവനും, ശേഷം ആ ഓര്‍മകള്‍ക്കും നന്ദി...

എന്‍റെത് ഒരു മീഡിയം ക്ലാസ്സ്‌ ഫാമിലി ആയിരുന്നു, കേരളത്തിലെ അധികം വരുന്ന ആള്‍ക്കാരെയും പോലെ. അത് കൊണ്ട് തന്നെ അന്നത്തെ ഫീസ്‌ കൂടിയ മറ്റു സ്കൂളുകളില്‍ പോകാനുള്ള സാഹചര്യം ഉണ്ടായിരുന്നില്ല. പടച്ചവന്‍ സഹായിച്ച് ആ വിഷമം തോന്നാത്ത രീതിയില്‍ തന്നെ ഭാവി മാറി. ഉടയവന് നന്ദി. സ്കൂളും, പ്രീ ഡിഗ്രിയും, ശേഷം എഞ്ചിനീയറിങ്ങും ഒക്കെ കേരളത്തില്‍ തന്നെ പഠിക്കാന്‍ പറ്റി. പിന്നീട് ജോലിയുമായി ബിസി ആവുകയും, കുറച്ചു കൂടി കഴിഞ്ഞപ്പോ വിവാഹവും ശേഷം കുടുംബവുമായും ബിസി ആയി. ഐ ടി പഠിച്ച്, സ്വാഭാവികമായി ഐ ടി എഞ്ചിനീയര്‍ ആയി.

നാട്ടില്‍ ജോലി ചെയ്യുന്ന ഇതു സോഫ്റ്റ്‌വെയര്‍കാരനേയും പോലെ നിന്ന് തിരിയാന്‍ സമയം കിട്ടാതെ ഓടി നടന്നു. ജോലി ദിവസങ്ങളില്‍ അധികവും, അത് കൊണ്ട് തന്നെ ആയുസ്സിന്‍റെ ഒരു നല്ല ഭാഗവും ജോലിയും ഓഫീസും തന്നെ. മക്കളെ തന്നെ ഒന്ന് നേരെ ചൊവ്വേ കാണുന്നത് ഇപ്പഴാണെന്ന് തോന്നണു, അത് ഇവിടെ സൗദിയില്‍ വന്ന ശേഷം. നാട്ടിലെ ജോലിയും ഇവിടത്തെ ജോലിയും തമ്മില്‍ നല്ല വ്യത്യാസം ഉണ്ട്. രണ്ടിലും നല്ലതും ചീത്തയും ഉണ്ടെന്നത് സത്യം തന്നെ. നാട്ടില്‍ എല്ലാം ഒരു അടുക്കും ചിട്ടയോടും കൂടി ചെയ്യുമ്പോ, ഇവിടെ അധികവും ഒരു കുത്തഴിഞ്ഞ മാതിരിയാ തോന്നാറ്. ദുബായിയൊക്കെ കുറേക്കൂടി process oriented ആണെന്ന് മനസ്സിലാക്കുന്നു. ഒരുപക്ഷെ സൗദിയിലെ ഒരു ഗവണ്മെന്റ് ഓഫീസില്‍ ആയതു കൊണ്ട് കൂടിയാകാം എനിക്ക് ഇങ്ങനെ തോന്നുന്നത്. പറഞ്ഞ് പറഞ്ഞ് വഴി മാരിപ്പോകുന്നോ! :)

പറഞ്ഞ് വന്നത്, ഇങ്ങനെയൊക്കെ കാര്യങ്ങള്‍ മുന്നോട്ടു പോകുമ്പോഴാ പെട്ടെന്നൊരു ദിവസം ഒരു ഗ്രൂപിലേക്ക് add ചെയ്യപ്പെടുന്നത്. നോക്കിയപ്പോ നമ്മുടെ പഴയ കാര്‍ഡിനല്‍ ഫ്രെണ്ട്സ്! അതും 10-18 കൊല്ലങ്ങള്‍ക്ക് ശേഷം! നമ്മുടെ 98 ബാച്ച്. ഹരീഷും ദാസനും മെയിന്‍ കൊണാണ്ടര്‍മാര്‍. കൃഷ്ണന്‍ ആദ്യം നല്ല ഉഷാറായിരുന്നു, പിന്നെ പതിയെ മുങ്ങിയെന്ന് തോന്നുന്നു, എന്നാലും ഇടക്കിടക്ക് വന്ന് ഓരോ ഡോസ് കൊടുത്തിട്ട് പോകുന്നുണ്ട് :)

പണ്ട് സ്കൂളില്‍ പഠിക്കുമ്പോ പോലും കാര്യമായി സംസാരിക്കാന്‍ പറ്റിയിട്ടില്ലാത്ത പലരും ഇവിടെ സൈബര്‍ ലോകത്തെ പുതിയ വാതായനങ്ങള്‍ തുറന്നപ്പോ ഒരു പരിചയക്കുറവുമില്ലാതെ വാ തോരാതെ സംസാരിക്കുന്നു. അതിനിടക്ക് ആരോ പറഞ്ഞ പോലെ, പലരും ആരാ ഏതാ എന്ന് പോലും തിരക്കാതെ അറിയാന്‍ ശ്രമിക്കാതെ തന്നെ പണ്ടത്തെ ആ സ്പിരിറ്റിന്റെ പേരില്‍ തകര്‍ത്ത് സംസാരിക്കുന്നു, സംസാരിച്ചു മുന്നേറുന്നു. എന്തായാലും എല്ലാരുമായും ഒരേ മുറിയില്‍ ഇരുന്ന് സംസാരിക്കുന്ന പോലെ. ആളെ അറിയാതെ ചാറ്റ് ചെയ്യുന്ന പഴയ ചാറ്റ് റൂമുകളെക്കാള്‍ ഇത് തന്നെയാണ് സംതൃപ്തി തരിക. നമ്മള്‍ അറിയുന്നവര്‍, പണ്ട് നമ്മുടെ കൂടെ പഠിച്ച, നടന്ന, കളിച്ച കൂട്ടുകാര്‍... ബൈജു, നാസര്‍, മനേഷ്, അലി, സിനോജ്, വസന്ത്, നവീന്‍, ബാബു, അന്‍വര്‍, അജിത്‌, റിയാസ്, അന്ഷാദ്, അങ്ങനെ അങ്ങനെ പലരും ഉണ്ട് അവിടെ... ചിലര്‍ ഇടക്ക് വരുന്നു പോകുന്നു. എന്തായാലും എല്ലാവരും ഒരേ മുറിയില്‍ സൗകര്യം അനുസരിച്ച് മെസ്സേജുകള്‍ അടിച്ച് വിട്ടു കൊണ്ടേയിരിക്കുന്നു... :)

അങ്ങനെയിരിക്കെ ഒരു ദിവസം, കൃത്യമായി പറഞ്ഞാല്‍ 17 or 18 ജാനുവരി 2016. സ്കൂളില്‍ ഒരു അലൂംനിയുടെ വക get together. അതിന്‍റെ ഭാഗമായി ഒരു പുതിയ ഗ്രൂപ്പും! സെയിം 98 ബാച്ച്. പക്ഷെ, കണ്ടെത്തിയ കുറച്ച് പുതിയ പഴയ മുഖങ്ങളെ കൂടി കൂട്ടിച്ചേര്‍ത്തു. ലോകത്തിന്‍റെ പല ഭാഗത്ത്‌ നിന്നായി അവരെല്ലാം മനസ്സ് തുറന്നു. പലരും കല്യാണം ഒക്കെ കഴിഞ്ഞു ഇന്ത്യയിലും പുറത്തും ഒക്കെ പലയിടങ്ങളിലായി തിരക്കിട്ട ജീവിതത്തില്‍ ആയിരുന്നു. ഈ പുതിയ ഗ്രൂപ്പ് ഒരു ആവേശം പോലെയായി പലര്‍ക്കും. എന്നും പുതിയ പുതിയ പഴയ ചങ്ങാതിമാരെ പരിചയപ്പെടാനും അവരുടെ വാര്‍ത്തകള്‍ കേള്‍ക്കാനുമായി മൊബൈലില്‍ തുറിച്ചു നോക്കാന്‍ സമയം കണ്ടെത്തുന്നു. ആ ആവേശം തന്നെയാണ് സ്പിരിറ്റ്‌! രേഖ, ഇന്ദുലേഖ, രതീഷ്‌, അഖിലശ്രീ, സിമി, രെഞ്ചിനി, അനസ്, സ്മിത, അസ്കര്‍, അങ്ങനെ പലരും അവരവരുടെ സമയം അനുസരിച്ച് timezone തെറ്റാതെ അവസരത്തിന് കാത്തു നില്‍ക്കാതെ ഈ മെസ്സേജുകളുടെ മാലപ്പടക്കത്തിനിടയില്‍ അവരവരുടെ ചെറിയ ചെറിയ പടക്കങ്ങള്‍ പൊട്ടിച്ചു മുന്നേറുന്നു.

തമാശകളും കാര്യങ്ങളും പറഞ്ഞ് അങ്ങനെ ആ പഴയ കാലത്തേക്ക് ഒന്നൂളിയിട്ട്‌ നോക്കാന്‍ അവരവരുടെ ജീവിതത്തിലെ കുറച്ച് നിമിഷങ്ങളെങ്കിലും ഇവരൊക്കെ മാറ്റി വെക്കുന്നു. പലരുടെയും മനസ്സില്‍ ഒരു ഒരുമിച്ചു കൂടലിന്‍റെ സ്വപ്‌നങ്ങള്‍ തത്തിക്കളിക്കുന്നുണ്ട്... അത് കണ്ടിരുന്ന് കാണാം. എന്നിരുന്നാലും, ഈ സൈബര്‍ ലോകത്തെ ഒരുമിച്ചു കൂടല്‍ ഒരു മുതല്‍ക്കൂട്ടാകും എന്ന് സംശയിക്കേണ്ട. ആ പഴയ കാലം മനസ്സിനുള്ളിലെങ്കിലും തിരിച്ചു കൊണ്ട് വരുമ്പോ മനസ്സിന് പ്രായം നന്നേ കുറയുന്ന പോലെ... വീണ്ടും ആ പതിനഞ്ചിലേക്ക്... എല്ലാവര്‍ക്കും നന്ദി... ഈ നല്ല നിമിഷങ്ങള്‍ക്ക്... ആ ഓര്‍മകള്‍ക്ക്... അത് മനസ്സിന്‍റെ മൂലകളില്‍ നിന്നും പോടി തട്ടിയെടുക്കാന്‍ സഹായിച്ചതിന്... ഇതിലൂടെ പലതും മറന്നു പോയത് തിരികെ ഓര്‍മയില്‍ വരുമെന്ന് കരുതാം. ഓര്‍മ വരുമ്പോള്‍ എന്തെങ്കിലും ഇത് പോലെ കുത്തിക്കുറിക്കാം, നാളെകള്‍ക്കായി...

നമ്മള്‍ക്ക് സംസാരിച്ചു കൊണ്ടേയിരിക്കാം... കഴിയുന്നിടത്തോളം... കാരണം ഓര്‍മ്മകള്‍ ഉണ്ടായിരിക്കണം... :)

My Own Life

- Oliver Sacks

A MONTH ago, I felt that I was in good health, even robust health. At 81, I still swim a mile a day. But my luck has run out — a few weeks ago I learned that I have multiple metastases in the liver. Nine years ago it was discovered that I had a rare tumor of the eye, an ocular melanoma. The radiation and lasering to remove the tumor ultimately left me blind in that eye. But though ocular melanomas metastasize in perhaps 50 percent of cases, given the particulars of my own case, the likelihood was much smaller. I am among the unlucky ones.

I feel grateful that I have been granted nine years of good health and productivity since the original diagnosis, but now I am face to face with dying. The cancer occupies a third of my liver, and though its advance may be slowed, this particular sort of cancer cannot be halted.

It is up to me now to choose how to live out the months that remain to me. I have to live in the richest, deepest, most productive way I can. In this I am encouraged by the words of one of my favorite philosophers, David Hume, who, upon learning that he was mortally ill at age 65, wrote a short autobiography in a single day in April of 1776. He titled it “My Own Life.”

“I now reckon upon a speedy dissolution,” he wrote. “I have suffered very little pain from my disorder; and what is more strange, have, notwithstanding the great decline of my person, never suffered a moment’s abatement of my spirits. I possess the same ardour as ever in study, and the same gaiety in company.”

I have been lucky enough to live past 80, and the 15 years allotted to me beyond Hume’s three score and five have been equally rich in work and love. In that time, I have published five books and completed an autobiography (rather longer than Hume’s few pages) to be published this spring; I have several other books nearly finished.

Hume continued, “I am ... a man of mild dispositions, of command of temper, of an open, social, and cheerful humour, capable of attachment, but little susceptible of enmity, and of great moderation in all my passions.”

Here I depart from Hume. While I have enjoyed loving relationships and friendships and have no real enmities, I cannot say (nor would anyone who knows me say) that I am a man of mild dispositions. On the contrary, I am a man of vehement disposition, with violent enthusiasms, and extreme immoderation in all my passions.

And yet, one line from Hume’s essay strikes me as especially true: “It is difficult,” he wrote, “to be more detached from life than I am at present.”

Over the last few days, I have been able to see my life as from a great altitude, as a sort of landscape, and with a deepening sense of the connection of all its parts. This does not mean I am finished with life.

On the contrary, I feel intensely alive, and I want and hope in the time that remains to deepen my friendships, to say farewell to those I love, to write more, to travel if I have the strength, to achieve new levels of understanding and insight.

This will involve audacity, clarity and plain speaking; trying to straighten my accounts with the world. But there will be time, too, for some fun (and even some silliness, as well).

I feel a sudden clear focus and perspective. There is no time for anything inessential. I must focus on myself, my work and my friends. I shall no longer look at “NewsHour” every night. I shall no longer pay any attention to politics or arguments about global warming.

This is not indifference but detachment — I still care deeply about the Middle East, about global warming, about growing inequality, but these are no longer my business; they belong to the future. I rejoice when I meet gifted young people — even the one who biopsied and diagnosed my metastases. I feel the future is in good hands.

I have been increasingly conscious, for the last 10 years or so, of deaths among my contemporaries. My generation is on the way out, and each death I have felt as an abruption, a tearing away of part of myself. There will be no one like us when we are gone, but then there is no one like anyone else, ever. When people die, they cannot be replaced. They leave holes that cannot be filled, for it is the fate — the genetic and neural fate — of every human being to be a unique individual, to find his own path, to live his own life, to die his own death.

I cannot pretend I am without fear. But my predominant feeling is one of gratitude. I have loved and been loved; I have been given much and I have given something in return; I have read and traveled and thought and written. I have had an intercourse with the world, the special intercourse of writers and readers.

Above all, I have been a sentient being, a thinking animal, on this beautiful planet, and that in itself has been an enormous privilege and adventure.

Dua: After Drinking Milk

Source: Talking to ALLAH Blog

There are duas to be said before and after you eat or drink but this is one easy dua you can learn to say after you drink milk. We all drink milk everyday, alhamdullilah so here's the dua:

Allahumma barik lana fihi wa zidna minhu

This is a small dua so take a picture of it in your phone so it will be available to you every time.

ജീവിതമാകുന്ന പരീക്ഷ

ഒരിക്കൽ ഒരു ശിഷ്യൻ സൂഫിവര്യനോട് ചോദിച്ചു:

ഗുരോ, എന്തുകൊണ്ടാണ് ജീവിതമാകുന്ന പരീക്ഷയിൽ നമ്മിലധികം പേരും തോറ്റു പോകുന്നത്..?

ഗുരു മറുപടി പറഞ്ഞു:

യഥാർത്ഥത്തിൽ ജീവിതമാകുന്ന പരീക്ഷ വളരെ ലളിതമാണ്. പക്ഷെ , നമുക്കോരോരുത്തർക്കും ദൈവം വെവ്വേറെ ചോദ്യപ്പേപ്പറാണ് നൽകുന്നത്. ഇതറിയാതെ നാം അടുത്തിരിക്കുന്നവന്റെ ഉത്തരം കോപ്പിയടിക്കാൻ ശ്രമിക്കുന്നതു കൊണ്ടാണ് പരീക്ഷയിൽ തോൽക്കുന്നത്.