ഓർമയിലെ ആ ദിനം

By പ്രൊഫ. ദീപ നിശാന്ത്  (Source: WhatsApp)

ഒരിക്കല്‍ ജീവിതത്തിലെ ഏറ്റവും വലിയ സ്വപ്നം ബസ്സില്‍ പോയി പഠിക്കുക എന്നതായിരുന്നു. പത്താം ക്ലാസ്സു വരെ വീടിനടുത്തുള്ള പേരാമംഗലം സ്കൂളിലേക്ക് എന്നും നടന്നാണ് പോയിരുന്നത്. ഓരോ തവണ നടന്നു പോകുമ്പോഴും ഞാനാ സ്കൂളിനെ ശപിക്കുമായിരുന്നു. എന്റെ വീടിനടുത്ത് ഈ നശിച്ച സ്കൂളില്ലായിരുന്നെങ്കില്‍ എനിക്കും ബസ്സില്‍ പോയി പഠിക്കാമായിരുന്നല്ലോ എന്നോര്‍ത്ത് സ്കൂളിലേക്കുള്ള ഇടവഴികളെ പലപ്പോഴും പഴിക്കാറുണ്ട്.

നാട്ടിന്‍പുറത്തെ ആ സ്കൂളില്‍ നിന്ന് കേരളവര്‍മ്മ കോളേജിലേക്ക് പറിച്ചു നട്ടപ്പോള്‍ ലോകം കീഴടക്കിയ ആഹ്ലാദമായിരുന്നു. ബസ്സില്‍ സൈഡ് സീറ്റിലിരുന്ന് പുഴക്കല്‍ പാടത്തൂന്നടിക്കുന്ന കാറ്റില്‍ ശ്വാസം മുട്ടി ഇടയ്ക്ക് കൈകള്‍ കൊണ്ട് ചെവിയടച്ചും തുറന്നുമുള്ള മധുരമനോഹരയാത്ര സ്വപ്നം കണ്ട എനിക്ക് ആദ്യത്തെ ഒരാഴ്ച കൊണ്ട് തന്നെ ബസ് യാത്ര വിദ്യാര്‍ത്ഥികള്‍ക്ക് അത്ര സുഖകരമല്ലെന്ന സത്യം ബോധ്യപ്പെട്ടു. കാട്ടുമുല്ലയും കോളാമ്പിപ്പൂക്കളും വീണു കിടക്കുന്ന ഇടവഴിയിലൂടെ (മുല്ലപ്പറമ്പ് എന്നായിരുന്നു ആ വഴിയുടെ ഇരട്ടപ്പേര്!)സ്കൂളിലേക്ക് നടന്നു പോയിരുന്ന ആ പഴയകാലം എത്ര മനോഹരമായിരുന്നെന്ന് എനിക്ക് അന്നാണ് മനസ്സിലായത്. ബസ്സിലെ കമ്പിയില്‍ തൂങ്ങിക്കിടന്ന് യാത്ര ചെയ്യുമ്പോള്‍ ഇനിയൊരിക്കലും ആ പഴയ കാലം തിരികെ കിട്ടില്ലല്ലോന്നോര്‍ത്ത് ഉള്ളില്‍ വേദന തികട്ടി വരുമായിരുന്നു.

കേരളവര്‍മ്മയില്‍ അന്നൊക്കെ പ്രീഡിഗ്രിക്കാര്‍ക്ക് ക്ലാസ്സ് ഉച്ചക്കായിരുന്നു. ഒന്നു മുതല്‍ അഞ്ചു വരെയാണ് ക്ലാസ്സ്. ക്ലാസ്സ് വിട്ട് പടിഞ്ഞാറേ കോട്ടയിലെ സ്റ്റോപ്പിലേക്ക് നടന്നെത്തുമ്പോഴെക്കും അഞ്ചരയാകും. ബസ്സ് കിട്ടി വീട്ടിലെത്തുമ്പോഴെക്കും ആറ് മണി... അതായിരുന്നു പതിവ്. നല്ല മഴക്കാറുള്ള ദിവസമായിരുന്നു അന്ന്. ബസ്സ്റ്റോപ്പിലെത്തുമ്പോഴേക്കും ഇരുട്ട് പരക്കാന്‍ തുടങ്ങിയിരുന്നു. ഉള്ളിലെ ഭയവും ഒപ്പം പരക്കാനാരംഭിച്ചിരുന്നു.

ബസ്സുകളൊന്നും നിര്‍ത്തുന്നില്ല. ഒടുവില്‍ തൃശ്ശൂര്‍-ഗുരുവായൂര്‍ എന്ന ബോര്‍ഡ് കണ്ട് ഒരു ബസ്സില്‍ ചാടിക്കയറി. (എന്റെ വിജ്ഞാനചക്രവാളത്തില്‍ ഗുരുവായൂര്‍ എന്റെ വീടിന്റെ മുന്നിലൂടെ മാത്രം പോകാന്‍ കഴിയുന്ന ഒരു അത്യപൂര്‍വമേഖലയായിരുന്നു!!!) ഗുരുവായൂര്‍ക്ക് എന്റെ വീടിന്റെ മുന്നിലൂടെയല്ലാതെ ഒരു വഴിയും വേറെയില്ലെന്നാണ് എന്റെ ധാരണ.

ബസ്സ് പുറപ്പെട്ടപ്പോഴേക്കും മഴ തകര്‍ത്തു പെയ്യാന്‍ തുടങ്ങിയിരുന്നു. ഷട്ടറുകളെല്ലാം താഴ്ത്തിയിട്ടിരിക്കുന്നതു കൊണ്ട് ഒന്നും കാണാനും വയ്യ. ആകെ ഇരുട്ട്. തകര്‍ത്തു പെയ്യുന്ന മഴയുടെ ആരവം ബസ്സിനേക്കാള്‍ വേഗത്തില്‍ കാതുകളിലേക്കിരച്ചു കയറുന്നുണ്ടായിരുന്നു. ഞാന്‍ നില്‍ക്കുകയാണ്... ആ നീണ്ട ബാഗും കൂട്ടിപ്പിടിച്ച്... ഇരിക്കാന്‍ സീറ്റ് ഒഴിവുണ്ടെങ്കിലും വിദ്യാര്‍ഥികള്‍ ഇരിക്കാന്‍ പാടില്ലെന്ന അലിഖിതനിയമം ഉള്ളതു കൊണ്ട് ഞാന്‍ ഇരുന്നില്ല. അപ്പോഴാണ് "അവിടിരുന്നോ കുട്ട്യേ"എന്നൊരു ശബ്ദം കേട്ടത്. നോക്കിയപ്പോ ബസ്സിലെ കിളിയാണ്. ഒരു സീറ്റ് ചൂണ്ടിക്കാട്ടി ഇരുന്നോളാന്‍ പറയുന്നു. കിളികളിലും വിശാലഹൃദയരോ!!!!!!! ആദ്യമായാണ് ഇത്തരമൊരനുഭവം.

ഞാന്‍ അയാള്‍ നില്‍ക്കുന്നതിനു തൊട്ടു പിന്നിലുള്ള സീറ്റിലിരുന്നു.

പുറത്തെ കാഴ്ചകളൊന്നും കാണാന്‍ കഴിയാത്തതു കൊണ്ട് സ്ഥലമെവിടെയാണെന്ന് ഒരു പിടിയും കിട്ടിയില്ല. അന്നൊക്കെ ഞാന്‍ ഇറങ്ങേണ്‍ട സ്ഥലം തിരിച്ചറിഞ്ഞിരുന്നത് ചില അടയാളങ്ങള്‍ നോക്കി വെച്ചാണ്. അല്ലെങ്കില്‍ കിളിയോ കണ്ടക്ടറോ ഒറക്കെ വിളിച്ചു പറയുന്നതു കേള്‍ക്കുമ്പോള്‍... മഴയുടെ ഇരമ്പലില്‍ പല സ്ഥലങ്ങളുടേയും പേരുകള്‍ കേള്‍ക്കാന്‍ കഴിയുന്നില്ല. ബസ്സില്‍ പുരുഷന്മാര്‍ നിറയാന്‍ തുടങ്ങി. എനിക്കപരിചിതമായ ചില സ്ഥലങ്ങളുടെ പേരുകള്‍ വിളിച്ചു പറയാന്‍ തുടങ്ങിയപ്പോഴാണ് അങ്കലാപ്പായത്. സമയം നോക്കിയപ്പോ ആറരയാവാറായിരിക്കുന്നു. ഈശ്വരാ... ! ഇതെന്താ എത്താത്തേ? എനിക്ക് പേടിയായി... പകച്ച് പകച്ച് ഞാന്‍ കിളിയോട് ചോദിച്ചു.

"പേരാമംഗലം എത്ത്യാ?"

അയാള്‍ അമ്പരപ്പില്‍ എന്നെ നോക്കി.

"കുട്ടി എവടെ നോക്കീട്ടാ കേറ്യേ?ഇത് പാവര്‍ട്ടി വണ്ട്യല്ലേ?"എന്ന് കേട്ടപ്പോഴെക്കും "അയ്യോ ഇതെങ്ങ്ടാ പോണേ"ന്നും ചോദിച്ച് ഞാന്‍ ചാടി എണീറ്റു കഴിഞ്ഞു.

"പാവര്‍ട്ടി എത്താറായി കുട്ട്യേ... ഇത് അമല വഴി തിരിയണ വണ്ട്യാ"എന്നു പറഞ്ഞപ്പോഴേക്കും ഞാന്‍ കരയാനാരംഭിച്ചു കഴിഞ്ഞിരുന്നു... ആളുകളൊക്കെ ശ്രദ്ധിക്കുന്നുണ്ട്... ഞാന്‍ കരച്ചിലടക്കി...

"സാരല്യാ... പാവര്‍ട്ടി എത്തീട്ട് മാറിക്കേറ്യാ മതി... അവിടിരുന്നോ" എന്ന അയാളുടെ വാക്കുകള്‍ എന്നെ തെല്ലും സാന്ത്വനപ്പെടുത്തിയില്ല.

പാവറട്ടി സ്റ്റാന്റിലെത്തിയപ്പോഴേക്കും മഴ നിന്നിരുന്നു.

പുറത്തേക്കിറങ്ങിയപ്പോള്‍ നല്ല ഇരുട്ട്. വീട്ടില്‍ അന്ന് ഫോണ്‍ കിട്ടീട്ടില്ല... കയ്യില്‍ മൊബൈലില്ലാത്ത കാലം... പരിചയമുള്ള ഒരാളുടേയും നമ്പര്‍ ഓര്‍മ്മയിലില്ല. ഞാനാകെ ഭയന്നു... ചുറ്റും അത്രയൊന്നും സുഖകരമല്ലാത്ത കാഴ്ചകള്‍... മദ്യപിച്ച ചിലരുടെ കമന്റുകള്‍... അശ്ലീലം നിറഞ്ഞ ചിരി... ഒന്നിനും ക്ഷാമമില്ല.

"കുട്ടി ദേ ആ കെട്ക്കണ വണ്ടീക്കേറിക്കോളൂ... അത് അമലേടവടക്കുള്ള വണ്ട്യാ... അമലേടവട്ന്ന് പേരാമംഗലത്തേക്കുള്ള വണ്ടി കിട്ടും..." പുറകില്‍ കിളിയുടെ ശബ്ദം.

ഞാന്‍ നിരാലംബയെപ്പോലെ ആ ബസ്സിനു നേരെ നടന്നു. കയ്യില്‍ ആകെക്കൂടിയുള്ളത് രണ്ടോ മൂന്നോ രൂപയാണ്. വിദ്യാര്‍ത്ഥികളുടെ യാത്രാ സമയം കഴിഞ്ഞിരിക്കുന്നു. ഫുള്‍ ടിക്കറ്റെടുക്കണം. എന്റെ മുഖം കണ്ട് എന്തോ സംശയം തോന്നിയിട്ടാവണം അയാള്‍ ചോദിച്ചു.

"പൈസണ്ടാ കയ്യില്?"

ഞാന്‍ നിറകണ്ണുകളോടെ തല താഴ്ത്തി. അയാള്‍ ഒന്നും മിണ്ടാതെ പോക്കറ്റില്‍ കയ്യിട്ടു. ഇരുപത് രൂപയുടെ ഒരു മുഷിഞ്ഞ നോട്ടും പിന്നെ കുറച്ച് ചില്ലറയും കയ്യില്‍ കിട്ടി. ചില്ലറ പോക്കറ്റില്‍ തന്നെയിട്ട് അയാള്‍ ആ ഇരുപത് രൂപാനോട്ടെടുത്ത് നീട്ടി. ഞാന്‍ ഒട്ടും മടിക്കാതെ അത് വാങ്ങി. (ലജ്ജ,അഭിമാനം തുടങ്ങിയ വികാരങ്ങള്‍ തികച്ചും സാന്ദര്‍ഭികം മാത്രമാണെന്ന സത്യം അന്നത്തെ പതിനാലുകാരിക്ക് എളുപ്പം ബോധ്യപ്പെട്ടിരിക്കണം!!)

ഇരുട്ടത്തുള്ള ബസ്സ് യാത്രയോര്‍ത്ത് പിന്നെയും പേടി തോന്നി. വീട്ടിലെ അവസ്ഥ എന്തായിരിക്കുമെന്നോര്‍ത്തപ്പോള്‍ പേടി കൂടി. അമലയില്‍ ബസ്സിറങ്ങി അപ്പുറത്താണോ ഇപ്പുറത്താണോ ബസ്സ് കാത്തു നില്‍ക്കേണ്ടതെന്നു കൂടി എനിക്കറിയുമായിരുന്നില്ലെന്ന് പറഞ്ഞാല്‍ ആരും വിശ്വസിക്കില്ല.

ഞാന്‍ പതുക്കെ ബസ്സില്‍ കയറി... ബസ്സ് മുന്നോട്ടെടുത്തു. നിറയെ പുരുഷന്മാര്‍... എന്റെ ഹൃദയമിടിപ്പു കൂടി... കണ്ടക്ടര്‍ വന്നപ്പോ ഞാനാ ഇരുപതു രൂപാ നോട്ടെടുത്ത് നീട്ടി.

"തന്നിട്ടുണ്ട്"എന്ന് പറഞ്ഞപ്പോ ഞാന്‍ അമ്പരപ്പോടെ പുറകിലേക്കു നോക്കി. പുറകിലത്തെ സീറ്റില്‍ മൃദുവായി ചിരിച്ച് അയാളിരിക്കുന്നു.

"പേടിക്കണ്‍ടാ... ഈ നേരായില്ലേ... ഞാന്‍ കൊണ്‍ടാക്കിത്തരാം. " (ആ വാക്കുകള്‍ കേട്ടപ്പോള്‍ മറിച്ചു ചിന്തിക്കത്തക്ക സ്ത്രീപീഡനക്കേസുകള്‍ പത്രത്താളുകളില്‍ അന്ന് പ്രത്യക്ഷപ്പെട്ടിരുന്നില്ല!) ഞാന്‍ ആശ്വാസത്തോടെ ചിരിച്ചു. എന്റെ അച്ഛന്റെയോ ചേട്ടന്റേയോ കൂടെ യാത്ര ചെയ്യുന്നത്ര സുരക്ഷിതത്വം എനിക്കു തോന്നി. പുറകില്‍ അയാളുണ്ടെന്ന ധൈര്യത്തില്‍ പുറത്തെ ഇരുട്ടിനെ ഞാന്‍ കൂസലെന്യേ നോക്കി.

ബസ്സ് അമലയെത്തിയപ്പോ സമയം ഒരു പാട് വൈകിയിരുന്നു. വീട്ടില്‍ എല്ലാവരും പേടിച്ചിരിക്കുകയാവുമെന്നോര്‍ത്തപ്പോള്‍ എനിക്ക് ആധിയായി. വീടെവിട്യാന്ന് അയാള്‍ ചോദിച്ചു. ഞാന്‍ സ്ഥലം പറഞ്ഞു. "ഓട്ടോല് പൂവാലേ" എന്ന് പറഞ്ഞ് അയാള്‍ സ്റ്റാന്റിലെ ഒരു ഓട്ടോ വിളിച്ചു. അതില്‍ കയറാന്‍ ഒട്ടും ഭയം തോന്നിയില്ല. അന്നത്തെ കൌമാരക്കാരിക്ക് അയാള്‍ അപ്പോഴേക്കും രക്ഷാദൂതനായി മാറിക്കഴിഞ്ഞിരുന്നു.

വീട്ടിലെത്തുമ്പോള്‍ അമ്പരന്ന മിഴികളോടെ ബന്ധുമിത്രാദികളൊക്കെ മുറ്റത്തുണ്ടായിരുന്നു. ഞാന്‍ ഓട്ടോയില്‍ നിന്നിറങ്ങി വീട്ടിലേക്കോടി. ശകാരം,കരച്ചില്‍ തുടങ്ങിയ കലാപരിപാടികളൊക്കെ കഴിഞ്ഞപ്പോഴാണ് ഞാന്‍ അയാളെ ഓര്‍ത്തത്. ഈശ്വരാ... ഒരു നന്ദിവാക്ക് പോലും...

എന്റെ കയ്യിലപ്പോഴും അയാള്‍ തന്ന ഇരുപതുരൂപാ നോട്ടുണ്‍ടായിരുന്നു. പിന്നീട് ഇടയ്ക്കൊക്കെ കോളെജ് വിട്ട് ബസ്സ്റ്റോപ്പിലേക്ക് നടക്കുമ്പോള്‍ ബസ്സിന്റെ മുന്‍ വാതിലില്‍ അയാളെ മിന്നായം പോലെ കണ്ടിട്ടുണ്ട്. അയാള്‍ക്ക് കൊടുക്കാനുള്ള ഇരുപത് രൂപ ബാഗില്‍ കുറേക്കാലം കൊണ്ടു നടന്നു... പിന്നെപ്പിന്നെ അയാളെ കാണാതായി. പതിവുതിരക്കുകള്‍ക്കിടയില്‍ മറവിയിലേക്ക് അയാളുടെ മുഖവും മുങ്ങിപ്പോയി.

പഠിച്ച കോളെജില്‍ തന്നെ ജോലി കിട്ടി വര്‍ഷങ്ങള്‍ക്കു ശേഷം ഞാന്‍ അയാളെ വീണ്ടും കണ്ടു. കോളേജീന്നുള്ള മടങ്ങിപ്പോക്കിനിടയില്‍...

സ്റ്റാന്റില്‍ നിന്നാണ് അന്ന് ബസ്സ് കയറിയത്. ബസ്സിന്റെ ലോഗ്സീറ്റിലിരുന്ന് ടിക്കറ്റിന്റെ പൈസ ബാഗീന്നെടുത്ത് മുഖമുയര്‍ത്തി മുന്നിലേക്കു നോക്കിയപ്പോള്‍ ഡ്രൈവിങ്സീറ്റിലിരിക്കുന്ന മനുഷ്യന്‍ ആര്‍ദ്രമായി എന്നെത്തന്നെ നോക്കിയിരിക്കുന്നു. പെട്ടെന്ന് ഉള്ളിലൊരു മിന്നല്‍ പാഞ്ഞു. എന്റെ മനസ്സും ആര്‍ദ്രമായി. ഞാന്‍ പെട്ടെന്ന് പണ്ടത്തെ പതിനാലുകാരിയായി. ഇരുട്ടില്‍ ഒറ്റക്കായിപ്പോയ കുട്ടി! ക്ലാസ് റൂമുകളിലേയും സൗഹൃദസദസ്സുകളിലേയും വാചാലതയൊക്കെ അമ്പരപ്പിനു വഴിമാറിക്കൊടുത്ത് മൌനത്തിലൊളിച്ചു...

ഒന്നും പറയാന്‍ കഴിയുന്നില്ല. കണ്ണ് നിറയുന്നുണ്ട്. അയാളെക്കുറിച്ചോര്‍ക്കുമ്പോഴൊക്കെ എന്റെ കണ്ണ് നിറയാറുണ്ട്... എന്റെ കണ്ണുനീര്‍ഗ്രന്ഥികള്‍ ഇടയ്ക്ക് അകാരണമായി കര്‍ത്തവ്യനിരതരാകാറുണ്ട്. എന്നെ ലജ്ജ്ജിപ്പിക്കുന്ന ദൌര്‍ബല്യങ്ങളിലൊന്ന്... ഇതങ്ങനെയല്ല... ഉള്ളില്‍ നിറഞ്ഞു നില്‍ക്കുന്ന നന്ദിയും സ്നേഹവും കൊണ്ട് ഹൃദയം തുളുമ്പിപ്പോകുകയാണ്..

"മനസ്സിലായാ?"

അയാള്‍ ശാന്തമായി ചോദിച്ചു.

"ഉം"

ഞാന്‍ ഒരു കൊച്ചു കുട്ടിയെപ്പോലെ തലയാട്ടി... ആ പ്രായത്തിലുള്ള ഒരാളും എന്നെ നോക്കിയിട്ടില്ലാത്തത്ര വാത്സല്യപ്പോടെ അയാള്‍ ചോദിച്ചു.

"ഇപ്പോ ടീച്ചറാലേ?"

"ഉം"

വീണ്ടും മൂളല്‍..

"ഞാന്‍ കാണാറുണ്ട്... . ഇടയ്ക്ക്... ബസ്സ് കാത്ത് നിക്കണതും പോണതും... "അയാൾ‍ പറഞ്ഞു..

ഞാന്‍ വെറുതെ ചിരിച്ചു..

"റാങ്ക് കിട്ട്യേന്റേം കല്യാണം കഴിഞ്ഞേന്റേം പടം പേപ്പറീക്കണ്ടിരുന്നു... ഞാന്‍ കുറേപ്പേര്‍ക്ക് കാട്ടിക്കൊടുത്തു... ഞാനറിയണ കുട്ട്യാന്നും പറഞ്ഞ്... "അയാള്‍ നിഷ്കളങ്കമായി ചിരിച്ചു കൊണ്ട് പറഞ്ഞു..

അയാളുടെ വാക്കുകള്‍ എനിക്ക് കിട്ടിയ ഏത് സര്‍ട്ടിഫിക്കറ്റിനേക്കാളും വലുതായിരുന്നു. എന്റെ ചെറിയ ചെറിയ നേട്ടങ്ങളില്‍ ... സന്തോഷങ്ങളില്‍ അജ്ഞാതനായ ഒരാള്‍ സന്തോഷിക്കുക... ആ സന്തോഷം മറ്റുള്ളവരുമായി പങ്കു വെക്കുക... ജീവിതത്തിനു എന്തൊരു തിളക്കം... ബഷീർ പറഞ്ഞപോലെ വെളിച്ചത്തിനു എന്തൊരു വെളിച്ചം!

അയാൾ‍ എന്റെ ഭര്‍ത്താവിനെക്കുറിച്ചും മക്കളെക്കുറിച്ചുമൊക്കെ ചോദിച്ചു... ചോദിക്കാതെ തന്നെ അയാളുടെ കുടുംബത്തെക്കുറിച്ച് ആഹ്ലാദത്തോടെ പറഞ്ഞു... കുട്ടീടെ പേരിടീല്‍ ചടങ്ങായിരുന്നു തലേന്നെന്നൊക്കെ പറയുന്നതു കേട്ട് ഞാന്‍ വെറുതെ തലയാട്ടുക മാത്രം ചെയ്തു... ക്ലാസ്സില്‍ ടീച്ചറുടെ മുഖത്തേക്ക് നോക്കിയിരിക്കുന്ന സ്കൂള്‍കുട്ടിയെപ്പോലെ..

സ്റ്റാന്റില്‍ നിന്ന് ബസ്സ് പുറപ്പെടേണ്‍ട സമയമായി... അയാള്‍ പതുക്കെ വണ്ടി മുന്നോട്ടെടുത്തു... ഡ്രൈവിങ്ങില്‍ ശ്രദ്ധ കേന്ദ്രീകരിച്ചു... ഞാന്‍ പിന്നെ അയാളെ നോക്കിയില്ല... . നോക്കിയാല്‍ കരഞ്ഞു പോയേക്കുമെന്നു തോന്നി... അന്നത്തെ ദിവസത്തെക്കുറിച്ചോര്‍ത്ത് പുറത്തേക്കും നോക്കിയിരുന്നു... തെളിഞ്ഞ വെയില്‍ പുറത്തുണ്ടായിരുന്നു...

അന്നത്തെ ആ മഴ പെയ്യുന്നത്‌ ഇപ്പോ എന്റെ ഉള്ളിലാണു... ഇടിയും മിന്നലുമൊന്നുമില്ലാതെ ഒരു പെരുമഴ... ഈശ്വരാ... നിറയല്ലേ... ഉള്ളു നിറഞ്ഞ്‌ പുറത്തേക്കൊഴുകല്ലേ..

അയാള്‍ തന്ന ഇരുപതുരൂപയുടെ ആ മുഷിഞ്ഞ നോട്ടിനെക്കുറിച്ചോര്‍ത്തു... . ബാഗില്‍ പൈസയുണ്ട്... . തിരിച്ചു കൊടൂക്കണോ?

വേണ്‍ടാ... . കൊടൂക്കണ്ടാ... . ചില കടങ്ങള്‍ വീട്ടാതെ അവശേഷിപ്പിക്കേണ്ടതായിട്ടുണ്ട്... ഒറ്റയ്ക്കിരിക്കുമ്പോൾ‍ ഓര്‍ത്തൊന്നു നെടുവീര്‍പ്പിടാൻ...

അല്ലെങ്കിൽ തന്നെ ആ കടം വീട്ടാൻ എന്റെ ഏതു സമ്പാദ്യത്തിനു കഴിയും??

(തൃശ്ശൂർ കേരളവർമ്മ കോളെജിലെ പ്രൊഫസ്സർ ആയ ശ്രീ: ദീപ നിശാന്തിന്റെ അനുഭവകുറിപ്പ് ആണിത്.)

Ahmed Deedat: A Life in Da’wah

- By Muhammad Shah (http://www.youngmuslimdigest.com/)

For a period spanning more than half a century missionaries of Christianity were unsettled by few other names than that of Ahmed Hussain Deedat of Durban, South Africa. Spurred on into the field of comparative religion and the defense of the faith by the counter-productive activities of these very Christian missionaries themselves, he succeeded in countering their antics like no other in recent Muslim history. Doubtless, Deedat’s demise in the early days of August 2005 will leave behind a void unbridgeable for the near foreseeable future. Presented below is an account of his life and achievements.

Ahmed Hussain Deedat, a man whose voice of courage and truth served as a beacon of light, amidst the prejudice and hypocrisy of the neo-missionary crusaders of the 20th century and amidst the gloom cast by the oppressive injustices of the capitalist world order, has finally passed away into the presence of his Lord. He remained the one figure over whom the Muslim Ummah of the present day in general, and the Asian community in particular, prided itself, even in the last stages of his life lived out from the confines of a sick-bed.

With his determination and patient labour, Deedat came to occupy a position of scholarly repute within the Muslim world for nearly half a century. His style of preaching was varied since he was blessed with, among other things, a great depth of knowledge in the Christian scriptures, a remarkable skill in oratory which came into particular prominence on the platform of inter-faith dialogue and last, but not the least, a convincing methodology in all his critiques of Christian ideology.

Undoubtedly, therefore, with his demise, a vacuum has been created. The Christian evangelists will heave a sigh of relief. Alas! The learned Sheikh passed away at a time when he was most needed. In the contemporary era wherein Muslims are perceived as a threat to global peace; at a time when they are constantly labeled as terrorists, fundamentalists and extremists, Deedat’s absence will be sorely felt. Those who attended the funeral at Verulam Muslim cemetery, in Durban, South Africa, expressed the sheer sense of loss they felt at the passing of a man whose name had elevated the status of the South African Muslim community in various parts of the Islamic world.

Hundreds of people participated in the funeral of Sheikh Ahmed Deedat, who breathed his last in Durban in South Africa in the early hours of 8^th August 2005, after a prolonged illness that followed a stroke in 1996 which left him paralyzed from the neck down and which rendered him unable to speak or swallow for almost a decade – a decade during the whole duration of which he was entirely bedridden. During his prolonged illness, he was flown to Saudi Arabia on a medical jet, where he was taught to communicate by coordinating his eye movements with an alphabetical chart, which he memorized. In this way, and despite his disadvantageous position, he continued to inspire, educate, challenge and inform the people on the universal message of Islam.

Notwithstanding his stature and popularity, Sheikh Deedat was an exemplary character who retained his humility and simplicity throughout his life. He also belonged to that rare tribe of Muslim intellectuals who had the heart to gratefully acknowledge the services of other preachers. About Dr. Zakir Naik, Deedat once said, “He has achieved in thirty years what I could not get in seventy.” The statement shows this particular aspect of his character.

With more than fifty years of experience behind him, Deedat was a scholar who had an amazing amount of knowledge regarding Christianity and Islam alike. It was mainly due to this fact that any Christian missionary had to think many times over before entering into a debate with him. While in quoting from the Qur’an, the exact chapter and verse number came so easily to his prodigious memory, he would, with no further difficulty, recite different quotations from different Bibles and that too where they actually contradicted each other. This precise handling of scriptural data often made his Christian opponent rethink the basics of his own religion. Through Deedat’s untiring, and rational, methods, hundreds of people, including a large number of Christian missionaries, embraced Islam in South Africa alone.

Born in the Surat district of India in 1918, Ahmad Hussain Deedat had no recollections of his father until he made his way to Durban in 1927. There the young Ahmed joined his father – a tailor by profession – who had immigrated to South Africa shortly after Ahmed was born. Fighting off the abysmal poverty and with neither formal schooling nor a command of the English language, Deedat thus began preparing for the role he was to play decades later without realizing it. He was enrolled at the Anjuman School in central Durban, where he applied himself with diligence in his studies. Soon enough, not only was he able to overcome the language barrier, but he also excelled in school. Despite his avid passion for reading, an acute lack of financial resources forced him to leave school after the sixth standard. He then started working for his livelihood. “It was a matter of survival,” he said about those days of his youth. “I wasn’t sad when I had to leave college. My father told me to go and work and I went to work.”

As fate would have it, Ahmad Deedat started working in 1936 in a store owned by a Muslim and which was located near a Christian seminary called ‘Adam’s mission’ on the Natal south coast. The incessant insults hurled by the trainee missionaries against Islam during their visits to the store in their leisure time infused an ardent desire within the young Deedat to do something to counter their false propaganda. One thing led to the other and finally one day, while cleaning the shop in which he worked, he came upon a book named Izhaar-ul-Haqq, which was all about a religious dialogue between a Muslim Imam and a Christian priest. This book was to have a marked influence on the young Deedat, destined many years later to become a great Daa’eehimself.  After his chancing upon that book, he began filling his memory with facts and quotes, compiling his own notebooks wherein he would record his constant search for the sublime truth. Izharul Haqq not only helped him to record the techniques and enormous success of the Indian Muslims in turning the tables against Christian missionary harassment during British rule in India, but it also reinforced in him the idea of holding debates with the missionaries of other faiths and, particularly, of the Christian one.

Armed with this new-found zeal, Deedat purchased his first Bible and began studying it deeply while, at the same time, comparing it with the Qur’an which he was scrutinizing in similar fashion. In his approach, Deedat believed that while the questions raised by the missionaries and the Christian viewpoints should be dealt, and answered, with rational proofs, all such efforts must be able to reach directly into the inner self of the listener in order that he, or she, be equipped to judge the truth without any sense of ambiguity.

He frequently countered the arguments of trainee missionaries with great success and when they beat a hasty retreat in the face of his incisive counter arguments, he grew in confidence so much so that he was soon calling their teachers, and even their priests, in the surrounding areas for debates. But he would always do so with humility and with the purest intentions of Da’wah alone. These successes spurred Ahmed Deedat more and more in the direction of active Da’wah work. With missionary zeal to project the truth and the beauty of Islam, Deedat immersed himself into a host of activities over the next three decades.

In 1940, after he had acquired an extensive knowledge of both the Bible, and the Qur’an, he took to the stage for the first time. There he delivered a lecture entitled “Muhammad (SA): The Messenger of peace” to an audience of only fifteen people at Avalon Cinema at Durban. He went on to declare that “there were many contradictions in the Christian Bible and doctrine,” and proved, with their own scriptures, that Muhammad (peace be upon him) was, indeed, the final messenger of God.

Not even his marriage, the birth of his children and a three-year sojourn to Pakistan after its independence dampened his enthusiasm or dulled his desire to defend Islam from the deceitful distortions of the Christian missionaries. Within a short space of time, he became a noted figure who was attended upon by huge audiences. At City Hall in Durban, on one early occasion, he presented his arguments and dared to face questions in front of an audience that numbered up to two thousand – an audience that had crossed the then rampant, legally enforced racial divides of an apartheid-era South Africa to listen to him speak. In the ‘question & answer’ session, Christians lined up with their Bibles, attempting to refute him. But, perhaps, as a sign of things to come, no question proved too difficult for him, and he silenced them all by quoting the Bible from memory.

Since then nothing stood in the way of his voyage through the holy path of the propagation of Islam. Da’wah began to dominate his life, and he was soon invited to Cape Town, where he lectured in huge halls, attracting crowds of thirty to forty thousand people. With his spell-binding performances, he was thus able to raise the morale of the local Malay people who had been feeling disillusioned and downtrodden by white supremacy.

Deedat never overlooked any platform to spread the call of the Almighty, and never cared whether the audience was, or was not, in full strength. The very apparent benefits of his oratorical skill were dispersed among the audience with a uniformity of purpose and conviction that was remarkable in itself. In 1957, Deedat, together with two of his friends, founded the Islamic Propagation Centre (IPC) in Durban. It was through the offices of this institution that he printed and published a variety of books and organized and offered classes to new Muslims.

Deedat’s approach in the propagation of Islam was unique for the reason that he not only employed the classical way of Da’wah but also pioneered the way of using the electronic media for the propagation of Islam. In using audio/ video cassettes as well as pre-prepared documentaries and through TV interviews, Deedat showed the right path to Muslims all over the world, and that too at a time when Muslims quarreled with each other for the silliest of reasons which oftentimes revolved around the bases of sectarian partisanship. In time, the versatile way of Da’wah which Deedat stood for, crossed all barriers and had found for itself a genuine and worldwide acceptance. It was not long before the King Faizal Award, late as it was, reached his doorsteps in 1986 for the services that he had rendered for the propagation of Islam.

Following the establishment of the Islamic Propagation Centre (IPC), he was offered seventy-five acres of land by one of his admirers for the propagation of Islam. Deedat grabbed this opportunity since he had for long fostered a dream of establishing an institute to train the propagators of Islam. Thus, to his credit also went the establishment of ‘Al-Salam’ in Braemer, where he trained thousands of young, dynamic preachers who were enabled in effectively defending the false propaganda of Christian missionaries against Islam in the light of the Qur’an. This young band of Muslim preachers could, thus, invalidate the illogical arguments of Christianity as a religion altogether. Deedat then went on to erect a building-complex for ‘Al-Salam’ with the help of his family members. This included a mosque inside the complex. However, by 1973 he had to shut down the institute due to shortage of funds. By then, he had come to realize that ‘Al Salam’ didn’t quite turn out to be an institute of the high standards that he had set for it.

But this was just the beginning of his journey to higher goals and to wider, greener pastures, for he then made himself available to the service of the Ummah worldwide. Recollecting this juncture of his life, Deedat once remarked: “I was relieved when I left Al-Salam, because I wanted to focus more on the IPC. Al-Salam did not let me focus enough on Da’wah internationally.”

His Da’wah activities, thenceforth, resulted in huge turn outs at his lectures worldwide, and, as a direct result, people in their hundreds embraced Islam not only in South Africa but also in other countries abroad. As for the Arab world, which had initially viewed this new-comer with some suspicion, it was swept off its feet by Sheikh Deedat’s entertaining approach, dynamic personality, deep knowledge and powerful presentations of both Islam and Christianity. Where once Saudi television refused to have an interview with him, the doors were now always kept open in front of him that he may freely offer his suggestions – suggestions that were always taken up to be fulfilled in sincerity.

Over the years, Deedat published over twenty of his own books and distributed millions of copies of pamphlets and literature the world over. Many of his publications have been translated into Russian, Urdu, Arabic, Bengali, French, Amharic, Chinese, Japanese, Malay, Indonesian, Zulu, Afrikaans, Dutch, Norwegian and other languages. A collection of his important works was later published in 1993 in two beautifully bound volumes under the title The Choice by Ebi Lockhart in Durban.

Al-Qurán, the Miracle of miracles was another of his masterpieces which was of great service to Islam and the Muslims. Written and argued out in grand style, this book wreaked havoc with the Christian world and thousands of people embraced Islam. In it Deedat highlighted the Qur’an’s inherent capacity to suggest the best solutions for all human dilemmas of the present times. This was in stark contrast with the acute inability of the Bible in this regard since the Bible had been distorted from its original purity. Deedat showed with marked precision where, and how, the gospel writers had distorted it. He dealt a severe blow to the Christian clergy when he clearly showed how the word Allah (Ellah) had been deleted from the Bible. The credit for convincingly showing the Christians what the Bible had to say about Muhammad (PBUH) also belongs to Deedat. In his book What the Bible says about Muhammad (PBUH), he explained his eight irrefutable arguments while citing frequent authentic examples from the Bible.

Of the many stories of conversion to Islam linked to the work of Deedat, one calls for especial mention. This relates to the conversion of an African attorney from Catholicism to Islam – a conversion that had to do less with a miracle and more with the charm and appeal of Shaikh Deedat’s book, Crucifixion or Crucifiction?  Dawood Ngwane, a distinguished African attorney, was a man of great substance who was actually not searching for a new religion. He was quite pleased and happy with his Catholic faith. It was a coincidence that he came across this book, which shook his faith and radically changed his concept of God and of his entire life. The book which he found while searching through some old books in his library grabbed his attention with its title itself. Having read the booklet, it plunged him into a decisive period of deep inner-questioning. He had reached a point in his life where he began to doubt his core beliefs. He mustered the courage to go and talk to Sheikh Ahmed Deedat at the IPCI with the intention of convincing him that he had got it all wrong.

He says: “My personal encounter with Sheikh Deedat further weakened my faith in the Trinity.” But Ngwane, a man of ardent faith in Christianity, was not convinced fully and decided upon consulting his Bishop at the Marian Hill Diocese. Clutching Sheikh Deedat’s booklet under his arm, he approached his Bishop and declared that he no longer believed that God is a trinity. In a firm and authoritative voice the Bishop asked him the reason for his changed beliefs. Dawood handed him Sheikh Deedat’s book, and asked him to read it and to get back to him with his response. Three months passed without any response from the Bishop. Dawood informed the Diocese Management Committee what transpired between him and the Bishop and they were quite shocked. The committee then decided to arrange a meeting between him and Father Doncabe with whom he could discuss his questions of faith. He says: “When I met Reverend Father Doncabe he had several Bibles with him. Father Doncabe said that I need to understand right from the outset that the ‘trinity is not in the Bible and that it belonged to the teachings of the church.’

The fact that Deedat’s decades of activism in Da’wah and debates with renowned Christian missionaries like Jimmy Swaggart and Prof. Floyd E. Clark propelled him further into the midst of international audiences in all corners of the world will be long remembered and celebrated. His debate with Prof. Clark at London’s Royal Albert Hall in 1985 attracted Muslim holiday makers from all over the world, and Deedat proved to be an instant hit there. Very soon thereafter, he found himself swept up in a whirlwind of lecture tours in places like Morocco, Kenya, Sweden, Australia, Denmark, and USA. It was a measure of his immense popularity and appeal that not less than eight thousand people showed up to watch Deedat’s great debate in USA entitled “Is the Bible the word of God?” with the American Reverend Jimmy Swaggart, who was the head of a $100 million ministry. Henry Hock Guan, a Christian himself, in one of his scholarly articles says regarding this debate: “Sadly Swaggart merely relied on TV showmanship to influence the crowd. When Deedat challenged him to prove the Bible as the word of God, Swaggart simply quoted John 3:16 and claimed that his life was changed by it. Even such a claim was shattered to pieces when Swaggart’s personal sexual weakness was later exposed in the press.”

Inevitably, however, some of the numerous lectures which Deedat delivered all over the world were also characterized by their political message especially with regard to the question of racism and Israeli apartheid. He promoted the Palestinian cause by depicting Israeli brutality in its true form: an activism for which he was forever maligned by Zionist pressure groups around the world.

Now,with his passing away the Muslim Ummah has, in many ways, become destitute and orphaned. It may be that, perhaps, he will never again be seen proving a point to an evangelist; it may be that he might never again be seen sharing the stage with non-Muslim scholars; but it is by no means uncertain that succeeding generations of Muslims will remember his work in the cause of Islam for long times to come.

(To be continued)

All journeys begin with a single step!

Cockroach Theory- A beautiful speech by Sundar Pichai

Courtesy: Divya Brahmbhatt

The cockroach theory for self development

At a restaurant, a cockroach suddenly flew from somewhere and sat on a lady.

She started screaming out of fear.

With a panic stricken face and trembling voice, she started jumping, with both her hands desperately trying to get rid of the cockroach.

Her reaction was contagious, as everyone in her group also got panicky.

The lady finally managed to push the cockroach away but ...it landed on another lady in the group.

Now, it was the turn of the other lady in the group to continue the drama.

The waiter rushed forward to their rescue.

In the relay of throwing, the cockroach next fell upon the waiter.

The waiter stood firm, composed himself and observed the behavior of the cockroach on his shirt.

When he was confident enough, he grabbed it with his fingers and threw it out of the restaurant.

Sipping my coffee and watching the amusement, the antenna of my mind picked up a few thoughts and started wondering, was the cockroach responsible for their histrionic behavior?

If so, then why was the waiter not disturbed?

He handled it near to perfection, without any chaos.

It is not the cockroach, but the inability of those people to handle the disturbance caused by the cockroach, that disturbed the ladies.

I realized that, it is not the shouting of my father or my boss or my wife that disturbs me, but it's my inability to handle the disturbances caused by their shouting that disturbs me.

It's not the traffic jams on the road that disturbs me, but my inability to handle the disturbance caused by the traffic jam that disturbs me.

More than the problem, it's my reaction to the problem that creates chaos in my life.

Lessons learnt from the story:

I understood, I should not react in life.
I should always respond.

The women reacted, whereas the waiter responded.

Reactions are always instinctive whereas responses are always well thought of.

A beautiful way to understand............LIFE.

Person who is HAPPY is not because Everything is RIGHT in his Life..

He is HAPPY because his Attitude towards Everything in his Life is Right..!!

മക്കളോട് ചേര്‍ന്നിരിക്കൂ!

ഉസ്താദ് നുഅ്മാന്‍ അലിഖാന്‍‌

വിചിത്രമായ ഒരു കാലഘട്ടത്തിലാണ് ഇന്ന് നാം ജീവിക്കുന്നത്. ബയോകെമിസ്ട്രിയില്‍ പി.എച്ച്.ഡിയും ന്യൂക്ലിയര്‍ ഫിസിക്‌സിലോ ഹിസ്റ്ററിയിലോ പൊളിറ്റിക്കല്‍ സയന്‍സിലോ ഡോക്ടറേറ്റും നേടിയിട്ടുണ്ടാവും ഇന്നത്തെ യുവതീയുവാക്കള്‍. എന്നാല്‍, എങ്ങനെയാണ് ഒരു നല്ല ഭര്‍ത്താവാകേണ്ടത്, നല്ല ഭാര്യയാകേണ്ടത് എന്നും പലര്‍ക്കുമറിയില്ല. എങ്ങനെ ഒരു നല്ല അയല്‍ക്കാരനാവണമെന്നു ഒരു തിട്ടവുമില്ല. ഒരു നല്ല മകനോ ഒരു പിതാവോ ആവേണ്ടതെങ്ങനെയെന്നും അറിയില്ല. യഥാര്‍ഥത്തില്‍ ഇതല്ലേ ഒരാളുടെ അടിസ്ഥാന വിദ്യാഭ്യാസമാവേണ്ടത്?  ഒരു നല്ല ഭര്‍ത്താവും അയല്‍ക്കാരനും മകനും, അതിലുപരി നല്ല വ്യക്തിയുമാവല്‍. നമ്മള്‍ മറ്റു രംഗങ്ങളിലെ പഠനം വിദ്യാഭ്യാസമായി കാണുകയും കുടുംബത്തിന്റെയും സമൂഹത്തിന്റെയും കാര്യം വരുമ്പോള്‍ പൊട്ടന്മാരായിപ്പോവുകയും ചെയ്യുന്നു. ഇതിനേക്കാളും ഭ്രാന്തു പിടിപ്പിക്കുന്ന മറ്റൊരു കാര്യമുണ്ട്. ഇത്തരം വിഷയങ്ങളില്‍ അജ്ഞരായവര്‍ മതകാര്യങ്ങളില്‍ ഏറ്റവും അറിവുള്ളവരായിരിക്കും എന്നതാണ്. ഈ മതം നിങ്ങളെ ബഹുമാന്യനായ മനുഷ്യനാക്കി തീര്‍ക്കാന്‍ വന്ന മതമാണ്. ജനങ്ങള്‍ക്ക് ഈ മതത്തെക്കുറിച്ച് അറിയാം. അവര്‍ പഠന ക്ലാസുകളിലും സെമിനാറുകളിലും പങ്കെടുക്കുന്നു, പ്രസംഗങ്ങള്‍ ശ്രവിക്കുന്നു, സൂറത്തുകള്‍ ഹൃദിസ്ഥമാക്കുന്നു, തഫ്‌സീര്‍ പഠിക്കുന്നു, പക്ഷേ അവര്‍ക്ക് അവരുടെ ഭാര്യയോടോ ഉമ്മയോടോ സംസാരിക്കേണ്ടത് എങ്ങനെയെന്നറിയില്ല. പെട്ടെന്ന് നിയന്ത്രണം നഷ്ടപ്പെട്ടു പോവുന്നു, സുബ്ഹാനല്ലാഹ്, ഇതു തീര്‍ച്ചയായും അവിശ്വസനീയമാണ്! ഇതെത്ര പരസ്പര വിരുദ്ധമാണ്!

അതുകൊണ്ട് വളരെ അടിസ്ഥാനപരമായ കാര്യങ്ങളാണ് ഞാന്‍ പറയാന്‍ പോകുന്നത്. അമേരിക്കയിലെ 150 ഓളം സമുദായ കൂട്ടായ്മകളുമായി ഇടപെടാന്‍ എനിക്കു ഭാഗ്യം സിദ്ധിച്ചിട്ടുണ്ട്. മസ്ജിദില്‍ നിന്ന് മസ്ജിദിലേക്ക്, സമുദായ കൂട്ടായ്മകളില്‍നിന്ന് സമുദായ കൂട്ടായ്മകളിലേക്ക് ഞാന്‍ സഞ്ചരിക്കുമ്പോള്‍ ഒരേ കാര്യം, ഒരേ തെറ്റ് വീണ്ടും വീണ്ടും ആവര്‍ത്തിക്കപ്പെടുന്നതാണ് ഞാന്‍ കാണുന്നത്. എന്റെ മക്കളോട് സംസാരിക്കുമോ എന്നു ചോദിച്ചു ആരാണ് എന്റെ അടുത്തേക്ക് വരുന്നതെന്നറിയാമോ? കൗമാരക്കാരുടെ മാതാപിതാക്കള്‍! അവര്‍ പറയുന്നു. ''എന്റെ മകന്‍ എന്നെ തീരെ അനുസരിക്കുന്നില്ല. നിങ്ങളൊന്ന് അവനോടു സംസാരിക്കുമോ?'' അവരുടെ ചോദ്യം കേട്ടാല്‍ ഞാനെന്തോ ഒരു മരുന്നുമായാണ് നടക്കുന്നതെന്നും അവരുടെ മകന്‍ വരുമ്പോള്‍ ഞാനൊന്ന് ഊതിയാല്‍ ഉടന്‍ അവന്‍ ഒരു നല്ല കുട്ടിയായി മാറും എന്നുമാണ് തോന്നുക. നിങ്ങള്‍ക്കു സംസാരിച്ചുകൂടേ എന്നു എന്നോട് ചോദിക്കുമ്പോള്‍, എന്താണ് നിങ്ങള്‍ക്കു സംസാരിച്ചാല്‍ എന്ന് തിരിച്ചുചോദിക്കാന്‍ തോന്നും. അവരോടു സംസാരിക്കാന്‍ സമയം ഉണ്ടായിരുന്നപ്പോള്‍ നിങ്ങള്‍ എവിടെയായിരുന്നു എന്നു ഞാന്‍ തിരിച്ചുചോദിക്കും.

നിങ്ങളുടെ മക്കള്‍ വളരെ കുഞ്ഞായിരുന്നപ്പോള്‍, അവര്‍ക്ക് രണ്ടോ നാലോ വയസായിരുന്നപ്പോള്‍, അവര്‍ക്ക് ഏറ്റവും പ്രധാനപ്പെട്ട കാര്യമെന്തെന്ന് നിങ്ങള്‍ക്കറിയാമോ? എനിക്ക് അഞ്ചു മക്കളുണ്ട്. അതുകൊണ്ട് ആധികാരികമായി പറയുന്നു, അവര്‍ക്ക് വേണ്ട ഏറ്റവും പ്രധാനപ്പെട്ട കാര്യം നിങ്ങളുടെ അംഗീകാരമാണ്. നിങ്ങളെ അഭിമാനിതരാക്കണം എന്ന് അവര്‍ ആഗ്രഹിക്കുന്നു. അവര്‍ ചെയ്തതൊക്കെ നിങ്ങളെ കാണിക്കണം. ഞാന്‍ പലപ്പോഴും ജോലി സംബന്ധമായി പ്രധാന ഫോണ്‍ സംഭാഷണത്തിലായിരിക്കും. അപ്പോള്‍ രണ്ടു വയസ്സുള്ള എന്റെ മകന്‍ 'ഉപ്പാ, ഉപ്പാ' എന്നു നിര്‍ത്താതെ വിളിച്ച് അടുത്ത് വരും. ഫോണില്‍ സംസാരിക്കുന്നവരോട് കാത്തുനില്‍ക്കാന്‍ പറഞ്ഞിട്ട്, എന്തേ എന്നു മകനോട് ചോദിക്കുമ്പോള്‍, അവന്‍ വെറുതെ പുഞ്ചിരിക്കുന്നു. കാരണം എന്നോട് പറയാന്‍ പ്രത്യേകിച്ചൊന്നുമില്ല എന്നതു തന്നെ. ഞാന്‍ നിര്‍ത്തിവെച്ച സംഭാഷണം തുടരുമ്പോള്‍, അവന്‍ പിന്നെയും വിളി തുടങ്ങുന്നു, 'എന്താ മോനേ,' എന്നു വീണ്ടും ചോദിക്കുമ്പോള്‍, 'ഞാനൊരു കാര്യം കാണിച്ചു തരാം' എന്നു പറയുന്നു. എന്താണെന്നു ചോദിക്കുമ്പോള്‍, ഒരു കൊച്ചു ചാട്ടം കാണിച്ചു തരുന്നു. അപ്പോള്‍ അതാണു കാര്യം. വേറെയൊന്നുമില്ല. പക്ഷേ നിങ്ങള്‍ക്കറിയാമോ ഞാന്‍ അവിടെ എന്താണു ചെയ്യേണ്ടതെന്ന്? 'ഓ നന്നായിട്ടുണ്ട്, ഒന്നുകൂടി ചെയ്‌തേ' എന്ന് മകനോട് പറയണം. 'പിന്നെ വിളിക്കാം' എന്നു ഫോണില്‍ സംസാരിക്കുന്നവരോട് പറയണം. നിങ്ങളുടെ കുഞ്ഞുങ്ങള്‍ ചെയ്യുന്നതിനെ പ്രോത്സാഹിപ്പിക്കാന്‍ നിങ്ങള്‍ ബാധ്യസ്ഥരാണ്. അവര്‍ ജീവിക്കുന്നതുതന്നെ അതിനാണ്. അംഗീകാരത്തിന് അവര്‍ വില കല്‍പ്പിക്കുന്നു. എനിക്കു മൂന്നു പെണ്‍മക്കളുണ്ട്. ആണ്‍കുട്ടികളും പെണ്‍കുട്ടികളും തമ്മിലുള്ള വ്യത്യാസം നിങ്ങള്‍ക്കറിയില്ലേ? ആണ്‍കുട്ടികള്‍ക്ക് വെറുതെ ഇരിക്കാനും പെണ്‍കുട്ടികള്‍ക്ക് വായ അടക്കാനും അറിയില്ല. ഒന്നിലും മൂന്നിലും പഠിക്കുന്ന പെണ്‍കുഞ്ഞുങ്ങളെ ഞാന്‍ സ്‌കൂളില്‍ നിന്ന് തിരിച്ചു കൊണ്ടുവരുമ്പോള്‍, 25 മിനിറ്റ് നീളുന്ന യാത്രക്കിടയില്‍ അവര്‍ ചെയ്യുന്നത് എന്താണെന്നറിയുമോ? ''ഇന്നു ക്ലാസിലെന്താ സംഭവിച്ചതെന്നറിയുമോ ഉപ്പാ, ഞങ്ങളൊരു ദിനോസറിന് നിറം കൊടുത്തു. ഞാനതിന്റെ തലക്ക് റോസു കൊടുത്തു. വാലിന് പച്ചയും.....'' ദ്രുതഗതിയില്‍ ഒട്ടും നിര്‍ത്താതെ, ശ്വാസം പോലുമെടുക്കാതെ അവര്‍ പറഞ്ഞുകൊണ്ടേയിരിക്കും. ഞാനതു ശ്രദ്ധിച്ചു കേള്‍ക്കണം. 'ആണോ, എന്തേ നീല കൊടുക്കാതിരുന്നത്' എന്നു ചോദിക്കണം.
എന്റെ മൂത്ത മകള്‍ ഹുസ്‌ന ചെറുതായിരിക്കുമ്പോള്‍ അവളുടെ ഏറ്റവും വലിയ വിനോദം വിരല്‍ കൊണ്ടു നിറം കൊടുക്കല്‍ ആയിരുന്നു. അവളുടെ കൈകള്‍ നിറത്തില്‍ മുക്കി കടലാസില്‍ വിരകിത്തേച്ച് അവള്‍ എന്തൊക്കെയോ വരക്കും. എന്നിട്ടു വലിയ ആ കാര്‍ഡു ബോര്‍ഡുമായി എന്റെ അടുത്തു വരും. അതില്‍ നീല നിറം വാരിത്തേച്ചിരിക്കും. ഒന്നും തന്നെ വ്യക്തമായിരിക്കില്ല. ഒരു ചിത്രവും അതില്‍ മുങ്ങിത്തപ്പിയാലും കാണില്ല. പക്ഷേ, അവള്‍ പറയും 'നോക്കൂ ഉപ്പാ, ഞാനെന്താണ് വരച്ചിരിക്കുന്നതെന്ന്?' അപ്പോള്‍ കണ്ണുകളില്‍ താല്‍പര്യം നിറച്ച് ഞാന്‍ പറയും, 'എത്ര മനോഹരം, ഒരു മലയല്ലേ,' അപ്പോള്‍ അവളോ, 'അല്ല അബ്ബാ, അത് ഉമ്മാമ്മയാണ്' എന്നു പറയും. ചിരിയമര്‍ത്തി ''ആണോ, ഉമ്മാമ്മയോടു പറയണ്ട കെട്ടോ'' എന്നു ഞാന്‍ പറയും. അവര്‍ നിങ്ങളുടെ അംഗീകാരത്തിനു വേണ്ടിയാണ് ജീവിക്കുന്നതു തന്നെ എന്ന് നാം മനസ്സിലാക്കണം.

പക്ഷേ കൗമാരക്കാരായ മക്കളുള്ളവരുടെ കാര്യമോ? അവരെ തിരിച്ചു സ്‌കൂളില്‍ നിന്നും കൊണ്ടുവരുമ്പോള്‍ കാറില്‍ വെച്ച് എന്താണ് സ്‌കൂളില്‍ സംഭവിച്ചത് എന്ന് അവര്‍ നിര്‍ത്താതെ സംസാരിക്കാറുണ്ടോ? പറയൂ, അങ്ങനെ സംഭവിക്കാറുണ്ടോ? 'ഇന്നെന്താ സംഭവിച്ചതെന്നറിയാമോ വാപ്പാ, എന്റെ ടീച്ചര്‍ ഇതു പറഞ്ഞു അതു പറഞ്ഞു, എനിക്ക് എ ഗ്രേഡ് കിട്ടി' എന്നൊക്കെ അവര്‍ പറയുമോ? ഇല്ലേയില്ല, അവര്‍ മിണ്ടാറില്ല. നിങ്ങളോ,

'എങ്ങനെയുണ്ടായിരുന്നു മോനേ നിന്റെ ദിവസം?'

'കുഴപ്പമില്ല.'

'ഇന്നെന്താ ചെയ്തത്?'

'എന്തൊക്കെയോ'

'ഇനി എന്താ പരിപാടി, എവിടേക്കെങ്കിലും പോവുന്നുണ്ടോ?

'ങാ, എവിടേക്കെങ്കിലും.'

അവന്‍ സംസാരിക്കാറേയില്ല. അവരെ സംസാരിപ്പിച്ചെടുക്കുക എന്നത് പോലീസ് സ്റ്റേഷനിലെ ചോദ്യം ചെയ്യല്‍ പോലെയാണ്. അവര്‍ ഒന്നും നിങ്ങളോട് പറയുകയേ ഇല്ല. നിങ്ങള്‍ ചോദിച്ചു കൊണ്ടിരിക്കുമ്പോള്‍ അവര്‍ കൂട്ടുകാര്‍ക്ക് ഫോണില്‍ മെസേജയക്കുകയായിരിക്കും. 'എന്റെ ബാപ്പ ഇന്നെന്നോട് ഒരുപാടു ചോദ്യം ചോദിക്കുന്നുണ്ട്. എന്തുപറ്റി എന്നറിയില്ല. നീ വല്ലതും ബാപ്പയോടു പറഞ്ഞോ' എന്ന്.

ഞാന്‍ പറയുന്നത് ലളിതമാണ്. ശൈശവത്തില്‍ അവര്‍ നിങ്ങളുടെ ശ്രദ്ധയും അംഗീകാരവും കൊതിക്കും. അവര്‍ വളരുമ്പോള്‍ നിങ്ങള്‍ അവരുടെ ശ്രദ്ധയും അംഗീകാരവും ആഗ്രഹിക്കും, അവര്‍ കുഞ്ഞായിരിക്കുമ്പോള്‍ അവരെ നിങ്ങള്‍ പരിഗണിച്ചിട്ടില്ലെങ്കില്‍, കൊച്ചു കുട്ടിയായിരിക്കുമ്പോള്‍ കളിപ്പാട്ടങ്ങളുമായി അവര്‍ നിങ്ങളുടെ അടുത്തേക്ക് വരുമ്പോള്‍, 'പോ അപ്പുറത്തേക്ക്, ഞാന്‍ വാര്‍ത്ത കാണുകയാണ്,' അല്ലെങ്കില്‍ 'എന്റെ കൂട്ടുകാര്‍ വന്നുകൊണ്ടിരിക്കുന്നുണ്ട്, പോയുറങ്ങ്, പുറത്തേക്ക് പോ,' എന്നെല്ലാമുള്ള രീതിയിലാണ് നിങ്ങള്‍ കുഞ്ഞുങ്ങളോട് പെരുമാറുന്നതെങ്കില്‍, അവര്‍ നിങ്ങളുടെ വഴിയിലെ ഒരു തടസ്സമാണെന്നാണെങ്കില്‍... വളര്‍ന്നു വലുതായാല്‍ അവരില്‍ നിന്ന് തിരിച്ചും നിങ്ങള്‍ക്ക് ലഭിക്കുന്നത് അത്തരം മറുപടികള്‍ തന്നെയായിരിക്കും.

ആദ്യം ഒരു ഉപ്പയാവാന്‍ ശ്രമിക്കൂ. ഞാന്‍ മുഴുവന്‍ പുരുഷന്മാരോടാണു പറയുന്നത്. ഒരുപ്പയാവൂ, നിങ്ങളുടെ മക്കളുമൊത്തു സമയം ചെലവഴിക്കൂ. നിങ്ങള്‍ ശരിയായ ഒരു പിതാവും മാതാവുമാകൂ. അങ്ങനെ നിങ്ങള്‍ ചെയ്താല്‍ നിങ്ങളുടെ മകന്‍ നിങ്ങളോടൊപ്പം ഉണ്ടാകും.

(ലോക പ്രശസ്തനായ യുവ അമേരിക്കന്‍ പണ്ഡിതനും ബയ്യിന ഖുര്‍ആന്‍ വിദ്യാലയത്തിന്റെj സ്ഥാപകനുമാണ് ലേഖകൻ.

വിവാഹവും മരണവും!

🚷മരണവും ✅വിവാഹവും തികച്ചും വ്യത്യസ്തമാണ്.
എന്നാലും ചില കാര്യങ്ങളില്‍ സാമ്യം ഉണ്ട് താനും.

🌱രണ്ടു ഘട്ടത്തിലും ഒരേ ഒരു വ്യക്തി ആണ് അന്നത്തെ 'താരം'.
ആള് കൂടുന്നു . മറ്റുള്ളവരുടെ സഹായത്തോടെ വസ്ത്രം അണിയുന്നു. പുറപ്പെടുന്നു . കൂടെ ആള് പോകുന്നു.
ഇറങ്ങും നേരം ഏറ്റവും ബന്ധപ്പെട്ടവരുടെ കണ്ണില് നിന്ന് കണ്ണീരു വരുന്നു.

💐ഒരിടത്ത് സന്തോഷം കൊണ്ട്,
🍃മറ്റൊരിടത്ത് ദുഃഖം കൊണ്ട്.

🐾രണ്ടും പുതിയ ഒരു ജീവിതത്തിലേക്കുള്ള കാല്‍വെപ്പ്‌..!

⏳വിവാഹം കഴിഞ്ഞു പെണ്ണിനോട് ചേര്‍ന്നാണ് കിടത്തം.
മരണം കഴിഞ്ഞാലോ മണ്ണിനോട് ചേര്‍ന്നാണ്.

🚪ഒരു പോക്ക് മണ്ണറയിലേക്ക്.
🚪മറ്റൊരു പോക്ക് മണിയറയിലേക്ക്.

🌼ഒന്ന് ജീവിതം ആസ്വദിക്കാന്‍.
⏰മറ്റേതു ജീവിതത്തില്‍ ചെയ്ത കര്‍മ്മ ഫലം ആസ്വദിക്കാന്‍.

കാര്യമായ വ്യത്യാസം ഇവിടെയാണ്‌ .

🕔വിവാഹത്തിനു നിശ്ചയമുണ്ട് , ഒരുങ്ങാന്‍ സമയമുണ്ട്.
മരണത്തിനു ഇത് രണ്ടുമില്ല , എന്നും ഒരുങ്ങി നിന്നോളണം.
വിളി വന്നാല്‍ പിന്നെ ഒരു സെക്കന്റ് പോലും അങ്ങോട്ടോ ഇങ്ങോട്ടോ ഒരു നീക്കുപോക്കും ഇല്ല.

📌മണിയറ എല്ലാവര്‍ക്കും വിധിച്ചതല്ല,
📌പക്ഷെ മണ്ണറ എല്ലാവര്‍ ക്കും വിധിച്ചതാണ്.

No pains, no gains!

As received from somewhere!

"When my daughter was 2 years old, she loved to play with the water in the commode. Yes, that's right....the commode. Yuck!! That's nasty! You would say. But to her, that was the delight of the day! Splish...splash! To her there was nothing like it! And so when I would prevent her from it, she would scream and cry and wouldn't want to stop. She didn't understand how harmful that was for her. In her little mind, I took away something that she really enjoyed.

And when I would take her to the doctor to have her immunization shots, she didn't understand either. She would howl at the top of her lungs at the first sight of the needle and would run the other way. It would take two of us just to hold her down! To her, frankly, it was plain torture! Her innocent little mind simply could not even begin to understand how, on earth, could being tortured by a needle, be good for you?!! She didn't realize that through this 'needle', Allaah will Insha Allaah protect her from certain illnesses and harm that is much more severe than the prick of this little needle.

So what's the point here?

The point I am trying to make is that we, as parents sometimes do things for our kids, out of our great love and concern for them, which they may not understand. They do not see the wisdom behind it, although we do, and so we carry out those things because we know it will be better for them."

وَلِلّهِ الْمَثَلُ الْأَعْلَىَ 

And for Allaah is the Highest example. (Surah Nahl:60)

So when Allaah Subhaanahu wa Ta'ala , in His Infinite Wisdom, tests us with a situation that 
we think is difficult or takes away something that 
in our mind was good for us, we need to remember that perhaps it may not be so. Perhaps if we had continued in our way, it might have been harmful for us and whatever 
Allaah decreed for us is actually better for us, for He is All-Wise and All-Knowing. 

Allaah says:

وَعَسَىٰ أَنْ تَكْرَهُوا شَيْئًا وَهُوَ خَيْرٌ لَكُمْ ۖ وَعَسَىٰ أَنْ تُحِبُّوا شَيْئًا وَهُوَ شَرٌّ لَكُمْ ۗ وَاللَّهُ يَعْلَمُ وَأَنْتُمْ لَا تَعْلَمُونَ 

"...and it may be that you dislike a thing which is good for you and that you like a thing which is bad for you. Allaah knows but you do not know." (Surah Baqarah: 216)

Al-Hasan al-Basri said: "Do not resent the calamities that come and the disasters that occur, for perhaps in something that you dislike will be your salvation, and perhaps in something that you prefer will be your doom." 

Remember that we are dealing with the One who is Arham ar-Raahimeen, the Most Merciful of all that show mercy. All the mercy that we have in this world from Adam (Alaiyhi Salaam) to the Day of Judgment is only one hundredth of the Mercy of the Most Merciful. And He is Most Wise. He knows and we don't know.

So have faith in Him and trust in Him and although, sometimes we may not understand the reason behind certain things, know that as long as you obey Him, whatever He will do for you is, in fact foryour betterment.

So if Allaah didn't give you that big house, or that nice car you wanted or that big raise you were hoping for, know in your mind and believe in your heart that it is actually better for you. Who knows.....maybe that big house, that car or that money would have become a source of 'fitnah' for you....Perhaps you would have become arrogant and conceited because of it, and Allaah saved you from it. Because, you know that the Prophet (sal Allaahu Alaiyhi wa Sallam) said:

"Any one in whose heart is even a mustard seed's worth of pride will not enter Paradise." (Muslim)

And if you have been sick and suffering, sure it is not easy. But again, know in your mind and believe in your heart that it is indeed better for you. For, if you bear patiently, it will be a means of expiation for your sins and a source of great reward. 
The Prophet (sal Allaahu Alaiyhi wa Sallam) said:

"There is nothing that befalls a believer, not even a thorn that pricks him, but Allaah will record one good deed for him and will remove one bad deed from him." (Muslim)

And: "On the Day of Resurrection, when people who had suffered affliction are given their reward, those who were healthy will wish their skins had been cut to pieces with scissors when they were in the world (when they see the immense rewards for the afflictions they suffered)." (Tirmidhi-Saheeh by al-Albaani)

If Allaah took away a dear, loved one, believe, from the bottom of your heart, that surely this was better. For, you never know, had the one who passed away lived longer, may be his life would have been one of sins and disobedience and Allaah, out of His Mercy, took him before that....in a state of Imaan.

And if life has been difficult, worries surround you and calamities after calamities befall you, hear the good news from the Prophet (Sal Allaahu Alaiyhi wa Sallam):

"Trials will continue to befall the believing man and woman, with regard to themselves, their children and their wealth, until they meet Allaah with no sin on them." (Tirmidhi-- saheeh by al-Albaani)

Subhaan Allaah! No sin?! And what is it from this world that you wouldn't give up, just to meet Allaah with no sin??!!

Remember that the One Who is testing you is the Most Wise, the Most Merciful and the Most Loving.....and that He did not send this calamity in order to destroy you....or cause you pain or finish you off. Rather, He is checking on you, testing your patience, acceptance and faith; it is so that He may hear your du'a and supplication, so that He may see you standing before Him....seeking His protection....filled with humility and complaining to Him, alone. 
The difficulties you face is a reminder for you to return to Allaah and ask for forgiveness from Him. Who knows... if He didn't give you the difficulty, maybe you would have strayed from Him far, far away....

Ibn Taymiyah said: A calamity that makes you turn to Allaah is better for you than a blessing which makes you forget the remembrance of Allaah." 

Thus in our times of trouble, when we go through pain and suffering and in our times of loss, we need to trust Allaah. We need to keep in mind that as long as we fear Him and try our best to obey Him, He will never do us wrong. He will protect us and guide us and do the best for us, no matter what the situation apparently looks like. Allaah says in a hadeeth Qudsi:

"I am as my slave thinks of me and I am with him whenever he remembers me." (Agreed Upon).

It is actually a sign of our weakness and shortsightedness, that we tend to focus on the calamities themselves, without paying much attention to the benefits that they may bring. We also forget to look at all other innumerable blessings that we enjoy and see around us.
Our minds, our logic and our senses cannot even begin to fathom the Wisdom, the Knowledge and the Hikmah behind Allaah's decisions and verdicts. It is He who is the Wise....it is He who is the Just and it is He who is the Knower of the unseen. If we trust in Allaah, He will suffice and it is He who will grant us goodness in any situation and under any circumstances.

وَمَنْ يَتَوَكَّلْ عَلَى اللَّهِ فَهُوَ حَسْبُهُ

"And when someone puts all his trust in Allah, He will be enough for him." (Surah at-Talaaq:3)

The Prophet (sal Allaahu Alaiyhi wa Sallam) said:
"If you put your trust completely in Allah, He will arrange for your sustenance in the same way as He provides for the birds. They go out in the morning with their stomachs empty and return filled in the evening." (Tirmidhi-saheeh).

So trust Him....for, there is much reward in trusting Him.....it is Jannah. And there is sin in distrusting Him. Calamities and disasters are a test, and they are a sign of Allaah's love for a person. They are like medicine: even though it is bitter, yet, in spite of its bitterness you still give it to the one whom you love....

"The greatest reward comes with the greatest trial. When Allaah loves a people He tests them. Whoever accepts that wins His pleasure but whoever is discontent with that earns His wrath." (Saheeh al-Tirmidhi)

5 Minutes - Must read!!!

As received from a WhatsApp group!

"Yesterday, I was driving, and the FM radio went off for few seconds. I thought, I should have an iPod. Then suddenly I realized that I have not used my iPod in last 6 months. And then, more things, Handy cam in last 2 years, Digital Camera in last 2 months, DVD player in last 1 month and many more.

Now I can say that I bought that Handy cam just out of impulse, I have used it twice only in last 4 years.So, what's wrong and where?

When I look at myself or my friends I can see it everywhere. We are not happy with what we have but all are stressed and not happy for the things we don't have. You have a Santro, but you want City; You have a City, but you want Skoda. Just after buying a new phone, we need another one. Better laptop, bigger TV, faster car, bigger house, more money, and I means, these examples are endless.

The point is, does it actually worth?

Do we ever think if we actually need those things before we want them?

After this, I was forced to think what I need and what I don't. May be I didn't need this Handy cam or the iPod or that DVD player.

When I see my father back at home. He has a simple BPL colour TV, he doesn't need 32" Sony LCD wall mount. He has a cell phone worth Rs 2,500. Whenever I ask him to change the phone, he always says, "It’s a phone; I need this just for calls."And believe me; he is much happier in life than me with those limited resources and simple gadgets.

The very basic reason why he is happy with so little is that he doesn't want things in life to make it luxurious, but he wants only those things which are making his life easier.

It's a very fine line between these two, but after looking my father's life style closely, I got the point. He needs a cell phone but not the iPhone. He needs a TV but not the 32" plasma. He needs a car but not an expensive one.

Initially I had lot of questions.I am earning good; still I am not happy...why? I have all luxuries; still I am stressed.... ......why? I had a great weekend, still I am feeling tired...... why?

I met lot of people, I thought over it again and again, I still don't know if I got the answers, but certainly figured out few things. I realize that one thing which is keeping me stressed is the "stay connected" syndrome. I realized that, at home also I am logged in on messengers, checking mails, using social networks, and on the top of that, the windows mobile is not letting me disconnected. On the weekend itself, trying to avoid unwanted calls and that is keeping my mind always full of stress.

I realized that I am spending far lesser money than what I earn; even then I am always worried about money and more money.

I realized that I am saving enough money I would ever need, whenever needed. Still I am stressed about job and salary and spend.

May be, many people will call this approach "not progressive attitude", but I want my life back.

Ultimately it's a single life, a day gone is a day gone. I believe if I am not happy tonight, I'll never be happy tomorrow morning.

I finally realized that meeting friends, spending quality time with your loved one's; spending time with yourself is the most important thing.

If on Sunday you are alone and you don't have anybody to talk with, then all that luxuries life, all that money is wasted.

May be cutting down your requirements, re-calculating your future goal in the light of today's happiness is a worthwhile thing to do.

May be selling off your Santro and buying Honda City on EMIs is not a good idea. I believe putting your happiness ahead of money is the choice we need to make.

I think, a lot can be said and done but what we need the most is re-evaluation of the value of happiness and time we are giving to our lives and the people associated with us."

For all those busy people including myself out there who are running after all these luxuries in life without getting time to think and enjoy their today the way it is... Let's think about it!

The Niqabi Girl!

This is a true story of a Niqabi sister in France.

After picking groceries in the supermarket, the Niqabi sister stood in the line to pay. After few minutes, her turn came up at the checkout counter.

The checkout girl who was non Hijabi Arab Muslim girl started to scan the items of the Niqabi sister one by one and then she looked at her with arrogance and said: “we have in France many issues, your Niqab is one them. We, immigrants, are here for trade and not to show our Deen or history. If you want to practise your deen and wear Niqab then go back to your Arab country and do whatever you want!” 

The Niqabi sister stopped putting her grocery in the bag and took off her Niqab. The checkout girl was madly shocked!

The Niqabi girl who had blond hair with blue eyes told her: “I am a French girl, not an Arab immigrant! This is my country and this is my Islam.” She ended up using literary Arab and telling her: “antum bayahtum dinukum wanahnu Shtaraynah”, which can be translated into “you sold your deen and we bought it from you.”!

മരുഭൂമിയിൽ നിന്നൊരു ഹീറോ...

80 വർഷങ്ങൾക്കു മുന്പ് അമേരിക്കയിൽ ഒരു ബിൽ വന്നു. ‘സന്പൂർണ്ണ മദ്യ നിരോധനം’. നിയമം നടപ്പിലാക്കാൻ സർക്കാർ ഉത്തരവിട്ടു. പോലീസ് നിയമപാലനത്തിന് രംഗത്തെത്തി. മദ്യപിക്കുന്നവരെയും മദ്യം വിൽക്കുന്നവരെയും തടവിലിടാൻ തുടങ്ങി. നിയമം നടപ്പിലാക്കാൻ മില്ല്യൺ കണക്കിന് ഡോളറുകളും ചെലവഴിച്ചു. പതിനായിരക്കണക്കിന് മദ്യപന്മാരെ കൊണ്ട് അമേരിക്കൻ ജയിലുകൾ നിറഞ്ഞു.

പതിനായിരകണക്കിന് ആളുകൾ നിയമപാലനത്തിൻറെ പേരിൽ കൊല്ലപ്പെട്ടു. എന്നിട്ടും ജനങ്ങൾ കുടി നിർത്തിയില്ല. ഒടുവില് നാല് വർഷങ്ങൾക്കു ശേഷം ശക്തമായ ഭരണസംവിധാനമുള്ള അമേരിക്കൻ ഭരണകൂടം മദ്യപന്മാർക്ക് മുന്പിൽ മുട്ടുകുത്തി. ബിൽ പിൻവലിച്ചു. അമേരിക്കയിൽ വീണ്ടും മദ്യം അനുവദനീയം !!!

ഇനി നിങ്ങൾ 1400 വർഷങ്ങൾകു മുന്പ് മദീനയിലെക്കൊന്നു എത്തി നോക്കുക. അവിടെയതാ പ്രവാചകൻ മുഹമ്മദ് മദ്യം നിരോധിച്ചു കൊണ്ട് ഉത്തരവിടുന്നു. ഉത്തരവ് കേൾക്കേണ്ട താമസം ജനം തങ്ങളുടെ കയ്യിലുള്ള മദ്യസംഭരണികൾ മുഴുവനും ഒഴുക്കിക്കളയുന്നു. മദീനയുടെ മണൽതരികളിലൂടെ മദ്യം പുഴപോലെ ഒഴുകി. നിയമം നടപ്പിലാക്കാൻ പോലീസ് സംവിധാനങ്ങളില്ല. തോക്കും പീരങ്കിയും ഉപയോഗിച്ചില്ല. ഒരു ദിനാർ പോലും ചെലവഴിച്ചുമില്ല. പക്ഷെ പ്രവാചകൻറെ ഒരൊറ്റ വാക്കിൽ മദ്യം നിരോധിക്കപ്പെട്ടു. മദ്യം ഒഴിച്ചുകൊണ്ടിരുന്ന അനസ് എന്ന സഹാബി ഉത്തരവ് കേട്ടതും മദ്യച്ചഷകം ദൂരേക്ക് വലിച്ചെറിഞ്ഞു, മദ്യം കുടിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നവർ ഉത്തരവ് കേട്ടതും തുപ്പിക്കളഞ്ഞു… അതെ, സന്പൂർണ്ണ മദ്യനിരോധനം !! “ഞാൻ മരിച്ചാൽ എൻറെ ശവം മുന്തിരി വള്ളിയുടെ ചുവട്ടിൽ കുഴിച്ചിടണം, അങ്ങനെ അതിൻറെ ലഹരി എനിക്കാസ്വദിക്കാമല്ലോ” എന്ന് പറഞ്ഞിരുന്ന ആ ജാഹിലിയ്യാ(അരാജക) സമൂഹത്തെ “ഞാൻ മദ്യം ഒഴിച്ചിടത്ത് വളർന്ന പുല്ലു തിന്ന എൻറെ ആടിൻറെ പാലുപോലും ഇനിയെനിക്ക് വെറുപ്പാണ്” എന്ന് പറയാൻ മാത്രം പരിവർത്തനം ഉണ്ടാക്കിയ പ്രവാചകൻ..

ലോകത്ത് അദ്ദേഹത്തോളം പരിവർത്തനം ഉണ്ടാക്കിയ ഒരു മനുഷ്യനും ഉണ്ടായിട്ടില്ല എന്നതാണ് വാസ്തവം. മുന്നൂറോളം ബിംബങ്ങളെ ആരാധിച്ചിരുന്ന ഒരു സമൂഹത്തെ പ്രവാചകൻ കറകളഞ്ഞ ഏകദൈവവിശ്വാസികളാക്കി മാറ്റി.

വ്യഭിചാരം നിറഞ്ഞുനിന്നിരുന്ന ഒരു സമൂഹത്തിൽ നിന്നാണ് ആദ്യരാത്രിയിൽ മണിയറയിൽ നിന്നും പോർക്കളത്തിലേക്ക് ഇറങ്ങിയോടിയ ഹൻളലയെ പോലുള്ളവരെ പ്രവാചകൻ സൃഷ്ടിച്ചത്. നഗ്നത കളിയാടിയിരുന്ന ഒരു സമൂഹം, ആണും പെണ്ണും നഗ്നരായി കഅ്ബ പ്രദക്ഷിണം ചെയ്തിരുന്ന ഒരു സമൂഹം, അവരെയാണ് പ്രവാചകൻ ശരീരംമുഴുവൻ മറയ്ക്കുന്നവരാക്കി മാറ്റിയത്. അതെ, വ്യഭിചാരവും കൈക്കൂലിയും പലിശയും മാരണവും കള്ളക്കച്ചവടവും എന്നുവേണ്ട എല്ലാ തിന്മകളും അദ്ദേഹം നിരോധിച്ചു.
പെൺകുട്ടികൾ ജനിച്ചാൽ ജീവനോടെ കുഴിച്ചുമൂടിയിരുന്ന സമൂഹത്തെക്കൊണ്ട് “പ്രവാചകരേ, എൻറെ ഭാര്യ ഗർഭിണിയാണ്, പെൺകുഞ്ഞാവാൻ പ്രാർഥിക്കണേ” എന്ന് പറയുന്നവരാക്കി മാറ്റിയ പ്രവാചകൻ. പെൺഭ്രൂണഹത്യകൾ ദിവസേന ശരാശരി ആയിരക്കണക്കിനു നടക്കുന്ന നാടുകളിൽ കഴിയുമോ അദ്ദേഹം കൊണ്ടുവന്നത് പോലുള്ള ഒരു പരിവർത്തനം സാധ്യമാക്കാൻ?

സ്ത്രീയെ രണ്ടാംതരമായി മാത്രം കണ്ടിരുന്ന ഒരു സമൂഹത്തോട് “ഇഹലോകത്തെ വിഭവങ്ങളിൽ ഏറ്റവും ശ്രേഷ്ടം സൽവൃത്തയായ സ്ത്രീയാണെന്ന്” പറഞ്ഞ പ്രവാചകൻ സ്ത്രീകളിൽനിന്ന് ആയിഷയും സഫിയ്യയെയും പോലുള്ള നേതൃത്വങ്ങളെ ഉയർത്തിയെടുത്തു.
അടിമകളെ നാൽക്കാലികളെപോലെ കണ്ടിരുന്ന ഒരു കാലഘട്ടമായിരുന്നു പ്രവാചകൻറെ മുന്പ്. അവകാശങ്ങൾ നിഷേധിക്കപ്പെട്ട മൃഗതുല്യരായി കരുതിയിരുന്ന ആ അടിമകളിൽ നിന്നാണ് ബിലാലിനെയും അമ്മാറിനെയും പോലുള്ള നേതാക്കന്മാരെ പ്രവാചകൻ ഉണ്ടാക്കിയെടുത്തത്. ഉന്നതകുലജാതരും ധനികരുമായിരുന്ന അബുബക്കറിനെയും ഉസ്മാനെയും പോലുള്ള തൻറെ ശിഷ്യന്മാർക്കൊപ്പം അടിമകളെയും പ്രവാചകൻ ഒപ്പം ഇരുത്തി. അബുബക്കറും ഉമറുമടങ്ങുന്ന ഒരു സൈന്യത്തിന് ഉസാമ എന്ന കറുത്ത അടിമയെ സേനാധിപനാക്കിക്കൊണ്ട് പ്രവാചകൻ ഞെട്ടിച്ചത് ചരിത്രത്തെ തന്നെയാണ്.

മക്ക പ്രവാചകന് മുന്നിൽ കീഴടങ്ങിയപ്പോൾ ഖുറൈശികളുടെ അഭിമാന സ്തംഭം ആയ കഅ്ബക്ക് മുകളിൽ കയറി ബാങ്ക് കൊടുക്കാൻ പ്രവാചകൻ നിയോഗിച്ചത് കറുത്തവനായ, എത്യോപ്യക്കാരനായ, അടിമയായിരുന്ന ബിലാലിനെയാണ്. കഅ്ബക്ക് മുകളിൽ കയറാന് ബിലാലിന് തൻറെ തോൾ കാണിച്ചുകൊടുത്തു കൊണ്ട് “എൻറെ തോളിൽ ചവിട്ടിക്കയറു ബിലാൽ” എന്നുപറഞ്ഞ് സാമൂഹികസമത്വം വിളംബരം ചെയ്തു പ്രവാചകൻ.
ഇന്നത്തെ രാഷ്ട്രീയപാർട്ടികളെപ്പോലെ നിസ്സാര കാര്യങ്ങൾക്ക് യുദ്ധം ചെയ്തിരുന്ന ഗോത്രവൈരാഗ്യം നിറഞ്ഞുനിന്ന ഒരു സമൂഹമായിരുന്നു പ്രവാചകനിയോഗത്തിന് മുന്പ്. എന്നാൽ ശേഷമോ, ഒരു യുദ്ധത്തിൽ മുറിവേറ്റു മരണാസന്നനായി ദാഹിച്ചവശനായി കിടക്കുന്ന യോദ്ധാവിനു വെള്ളം കൊടുത്തപ്പോൾ തൻറെ അടുത്ത് ദാഹിച്ചവശനായി കിടക്കുന്ന മറ്റൊരു യോദ്ധാവിനെ നോക്കി “ആദ്യം എൻറെ സഹോദരന് വെള്ളം കൊടുക്കൂ, എന്നിട്ട് മതി എനിക്ക്” എന്ന് പറയുന്ന സാഹോദര്യത്തിൻറെ ഉത്തമമാതൃകകളായ മനുഷ്യർ...

പ്രവാചകനല്ലാതെ ആർക്കെങ്കിലും ഇതുപോലൊരു പരിവർത്തനം കൊണ്ടുവരാൻ സാധിച്ചിട്ടുണ്ടോ? ഉക്കാള് ചന്തയിലെ ഗുസ്തിപിടിത്തക്കാരനും മദ്യപനും സത്യനിഷേധിയുമായിരുന്ന ഉമർ ഇബ്നുൽ ഖത്താബിനെ “യുഫ്രട്ടീസിൻറെ തീരത്ത് ഒരു പെണ്ണാട് കൂട്ടംതെറ്റിപ്പോയാൽ പോലും ഞാൻ അതിന് ഉത്തരം പറയേണ്ടി വരുമല്ലോ” എന്ന് പറഞ്ഞു വിലപിച്ച സൂക്ഷ്മതയുള്ള നീതിമാനായ ഭരണാധികാരിയായ ഖലീഫ ഉമർ ആക്കി മാറ്റിയ പ്രവാചകൻ. ഈ ഉമറിൻറെ ഭരണം ആണ് പിന്നീട് നെപ്പോളിയനും ഗാന്ധിജിയും പോലും ആഗ്രഹിച്ചത്. ഒരു പ്രവാചകശിഷ്യൻ പോലും ലോകത്തിന് ഉത്തമമാതൃകയാവുന്നു. പ്രാകൃതരും ഇടയന്മാരും ആയിരുന്ന അറബികളെ നാല് ഉപഭൂഘണ്ഡങ്ങൾ അടക്കി ഭരിക്കുന്നവരാക്കി മാറ്റിയ പ്രവാചകൻ.

നിരക്ഷരരായ ഒരു ജനതയെക്കൊണ്ട് ലോകത്തിനു പുതിയ നാഗരികതയും ശാസ്ത്രശാഖകളും പഠിപ്പിച്ചുകൊടുത്ത പ്രവാചകൻ. മക്കയുടെ അജ്ഞതയിൽ മരുഭൂമിയുടെ ചുട്ടുപൊള്ളുന്ന മണൽതിട്ടയിൽ പിറന്ന ഒരു അനാഥബാലൻ എങ്ങനെയാണ് ലോകത്തെ മാറ്റിമറിച്ചത് എന്ന് കാണുക. അറേബ്യയുടെ കിരീടം വെക്കാത്ത ഭരണാധികാരിയായിട്ടു കൂടി ഒരു അംഗരക്ഷകരെ പോലും വയ്ക്കാതെ കുടിലിൽ കഴിഞ്ഞുകൊണ്ട് ഭരണാധികാരികൾക് ഉത്തമമാതൃക കാട്ടിയ മാനവരാശിയുടെ നേതാവ്.
വെറും ഇരുപത്തിമൂന്നു വർഷത്തെ തൻറെ പ്രവാചകജീവിതം കൊണ്ട് അദ്ദേഹം ലോകത്ത് വരുത്തിയ മാറ്റങ്ങളുടെ ചെറിയൊരു ഭാഗം മാത്രമാണ് മുകളിൽ വിവരിച്ചത്.

ഇന്നത്തെപ്പോലെ ഫോണും മറ്റു മീഡിയകളും ഒന്നുമില്ലാത്ത കാലമാണെന്നും ഓർക്കുക. ഇനി പറയൂ. അദ്ദേഹത്തിൻറേതിന് തുല്ല്യമായ മാറ്റങ്ങൾ കൊണ്ടുവന്ന, അല്ലെങ്കിൽ അതിൻറെ ഒരംശമെങ്കിലും പരിവർത്തനം സാധ്യമാക്കിയ ഒരാളുടെ പേരെങ്കിലും ഉദാഹരണ സഹിതം പറയാൻ കഴിയുമോ? ലോകത്തെ സ്വാധീനിച്ച നൂറു വ്യക്തിത്വങ്ങളെ കുറിച്ചുള്ള തൻറെ പുസ്തകത്തിൽ നബിയുടെ പേരാണ് മൈക്കൽ എച്ച് ഹാർട്ട് ഒന്നാമതായി തെരഞ്ഞെടുത്തത്. നബിയുടെ ആദർശം പിൻപറ്റാത്ത കാർലൈൽ, ഗാന്ധിജി, ലാമാർട്ടിൻ എന്നിവർ പോലും അദ്ദേഹത്തെ വാനോളം പുകഴ്ത്തുന്നത് കാണുക.

“സ്വന്തം കൈകൊണ്ടു തുന്നിയ വസ്ത്രങ്ങൾ ധരിച്ചിരുന്ന ഈ മനുഷ്യൻ അനുസരിക്കപ്പെട്ടതു പോലെ ലോകത്ത് കിരീടം വെച്ച ഒരു ചക്രവർത്തിയും അനുസരിക്കപ്പെട്ടിട്ടില്ല. പരുഷവും കർക്കശവുമായ പരിശോധനയുടെ 23 വർഷങ്ങൾകുള്ളിൽ, ഞാൻ തേടിയ ഒരു യഥാർത്ഥ ഹീറോയെ ഞാൻ കണ്ടെത്തുന്നു.” - തോമസ് കാർലൈൽ.

വാക്കുകൾ കൊണ്ട് വിവരിക്കാൻ കഴിയുന്നതിനും അപ്പുറത്താണ് അദ്ദേഹത്തിൻറെ മഹത്വം. കേട്ടിരുന്നു, നബി മുത്താണെന്ന്. അല്ല.. നബി മുത്തല്ല, മുത്തുരത്നമാണ് !!